Vandaag realiseerde ik me dat ik de laatste dagen toch wel erg veel zin heb in de chocolade. Daarbij heb ik telkens een beeld in mijn gedachten van een lekker glas cava. Aan het eerste geef ik graag toe; aan het tweede ook, maar enkel 's avonds.
Bij het me realiseren van mijn 'chocoladegoesting', besefte ik ook dat er toch iets niet helemaal juist zat. Zo kwam ik bij de, toch drukke, laatste weken, met eerst veel kliniekbezoeken voor onderzoeken en van alles regelen en daarna 6 dagen kliniekbezoek om Swa gezelschap te houden van 'smiddags tot 's avonds, want bij de zoveelste operatie wordt het bezoek minimaal.
En nu Swa terug thuis is, is er de dagelijkse zorg: medicatie, injectie, steunkousen, gerief op de juiste plaats, naar de kiné rijden, bezoek ontvangen... allemaal met plezier gedaan, dat wel.
Mijn schouder- en nekspieren laten me ook weten dat het tijd is om aan de zin in chocolade toe te geven en, naast de zorg, een beetje (meer) tijd te maken voor mezelf.
Die tijd voor mezelf begon vandaag met het uitgesteld beluisteren van de laatste aflevering van “Dat heet dan gelukkig zijn” van Klara met Pat Donnez en psychiater Dirk De Wachter. Het was een zalige reeks. Het programma vroeg aan de luisteraars de “do's en don'ts” ivm geluk.
Ik heb de mijne niet ingestuurd, ik heb er wel eens echt bij stil gestaan; hier zijn ze:
– Laat je niet vangen door wat de reclame zegt dat we zouden nodig hebben om gelukkig te zijn
– Laat je ook niet vangen door wat je omgeving zegt over wat nodig is om gelukkig te zijn. Enkel met de HELE GOEDE vrienden kan je hierover van gedachten wisselen en zij zullen begrijpen dat gelukkig zijn voor iedereen toch weer net anders kan zijn.
– Wees niet afgunstig over wat anderen al dan niet hebben. Het gras aan de andere kant LIJKT altijd groener.
– Echt geluk ligt in het simpele gegeven van “tevreden zijn”.
Nu ga ik nog een chocolaatje zoeken en de cava koel zetten voor vanavond.
