FB-testjes zijn over het algemeen gewoon leuk om te doen, maar veel waarde hecht ik er niet aan. Ten hoogste geven ze soms aanleiding tot wat reflectie.
Volgens één van deze testjes omschreef de klassieker 'Wild Thing' van de Troggs mij het best. Iemand reageerde met "Past niet bij jou, of toch?..."
Ja, ik kan mezelf daar wel in herkennen. Ik heb dan ook geantwoord met "There’s more to Susanna than meets the eye… Het zit van binnen".
Wild Thing is wel altijd één van mijn favoriete nummers aller tijden geweest, maar het nummer dat eerst in mij opkomt in die allertijden-lijst is eigenlijk ‘Suzanne’ van Leonard Cohen, of in de vertaling van Herman van Veen. Verder ‘Like a bird on a wire’ ook van Cohen, en ‘The times they are a changing’ van Dylan. Oh! Wat hoopte ik dat. De tijden zijn veranderd, alles verandert tenslotte, maar niet op de manier die we toen hoopten… maar dat is een andere topic.
Dat wilde ding ben ik dus wel, maar bijna altijd enkel binnenin. Dat wilde ding dat geleerd heeft zich in te houden: “wat zullen de mensen zeggen?” of “zo doe je toch niet!”. Vooral niet opvallen, niet uit de band springen, volgen; en dat lukte aardig want, hoe wild ook, met dat volgen had ik, als kind althans, niet zo’n probleem. Sowieso was ik een stille, wat introvert - weet ik nu – niet doorsnee, maar ik wist dat te camoufleren; een grijze muis op den duur, maar binnenin een kleurrijke vulkaan, een wilde rivier, een hele kosmos, een wereld, die maar een enkeling mocht betreden.
Het bloed kruipt waar het niet gaan kan! Vroeg of laat – eerder laat, zegt mijn 65-jarige ik – zal dat wilde ding uitbreken, of toch een beetje…
‘I have tried in my way to be free’ (L. Cohen).
