Jazz als heelmeester.

Door omstandigheden, waarover ik het hier niet wil hebben, was ik terug vastgelopen, waardoor ik ook weer mijn harnas had aangetrokken, of beter gezegd, ik had opnieuw toegelaten dat het me omgorde én zich sloot. Boosheid, verdriet, blijdschap, ze lieten zich niet meer voelen. Het contact met mezelf, volledig weg.
Dat harnas is een bescherming, maar het voelt zo eng, onmenselijk en hard. Het is niet de bescherming die een mens nodig heeft.
Op het ogenblik dat ik dit laatste overdenk, begint op Klara een jazzprogramma. Stukjes Middelheim Jazz komen voorbij gezweefd, aan mekaar gepraat met rustige commentaar.
Plots zit ik in het veilig warme gezelschap van mijn vader te luisteren naar zijn favoriete muziek, en het harnas opent zich een beetje. Het ‘voelt’ weer warmer van binnen en de tranen kunnen komen. Ik laat het gebeuren en voel me terug een beetje mens, in het gezelschap van een mens die, hoewel erg aanwezig, niet meer is.
Later op de avond zoek ik op YouTube naar een mooie, rustige Jazz-dagafsluiter en tracht daarmee de nacht en de slaap in te gaan.
Het wordt heel toepasselijk het Thomas Enhco Trio met “You’re Just a Ghost”.