De vrouwenlustpil. Een pil om de mannen ter wille te zijn?

De Amerikaanse medicijnautoriteit FDA beslist deze week over de vraag of een lustopwekkende pil bij 1200 vrouwen mag getest worden. De pil is een idee van de Nederlander Adriaan Tuiten. Hij stelt dat één op de vijf vrouwen te weinig lustgevoelens heeft en denkt dat 30 procent van de vrouwen de pil zou gaan gebruiken.
Anderzijds maakte de Nederlandse programmamaakster, Sunny Bergman, de documentaire ‘Sletvrees’. Hierin komt naar voren hoe mensen aankijken tegen mannen en vrouwen die veel met seks bezig zijn. Zo worden deze mannen als 'stoer' gezien, maar zijn vrouwen die veel van de daad houden een slet. Twee tegenstrijdige visies, die beide negatieve oordelen over vrouwen inhouden.

De farmaceutische industrie, in casu (hoofdzakelijk) mannen, stelt dus dat één op vijf vrouwen een probleem zou hebben omdat ze te weinig lustgevoelens heeft. Die “te” is er voor mij te veel aan. Mannen hebben immers altijd zin in seks, vrouwen zijn er wat voorzichtiger mee. Dat is de natuur. Het is ook socio-biologisch te verklaren: mannen hebben heel veel zaadjes die ze kwijt willen, en vrouwen weinig eitjes waar ze zuinig op zijn. En waarom moeten mannen bepalen hoeveel lustgevoel wij vrouwen moeten hebben?
Het is trouwens ook een gekende tactiek van de farma-industrie: eerst een probleem creëren, want dat doen ze hier, zodat daarna de verkoop kan boomen. Tuiten schat een omzet van 6 miljard euro op 10 jaar! Daar kan je al eens een probleempje voor creëren.
Er zullen wel vrouwen zijn met weinig lustgevoel, maar of ze dat een probleem vinden, bepalen ze toch zelf. Er wordt hier door mannen aan vrouwen alweer een probleem aangesmeerd. Als er zich al een probleem zou stellen voor deze vrouwen is het dat zij waarschijnlijk vaak seks zullen hebben enkel om hun partner te plezieren. Wat rest er nog van de emancipatie en de “baas in eigen buik”-houding?
Er is toch ook de mannenpil, hoor ik sommigen al zeggen.
Mannen die Viagra en soortgelijke medicijnen nemen omdat ze een erectiestoornis hebben, dat is toch weer net iets anders. Zij hebben wel zin, maar kunnen niet. Dat is wél een probleem voor de meeste van deze mannen.
Bovendien zou ik zeggen: mannen, steek je hand eens in eigen boezem. Als een vrouw kan terugkijken op leuke seks en liefst met orgasme (beloning) zal ze veel vlugger terug zin hebben, dan wanneer de seks een sleur is geworden waar ze zo vlug mogelijk vanaf wil als het weer eens moet. Uit onderzoek zou blijken dat maar een 30 procent van de vrouwen een orgasme krijgt bij een vrijpartij, terwijl dat bij mannen bijna 100 procent zou zijn.
Mannen, sloof je eens wat meer uit, zoals het hoort; doe eens wat meer je best in bed voor je met een pot pillen komt aansleuren, of godbetert, de pil heimelijk in de ochtendmuesli mengt.

Van te weinig zin, naar te veel. Ook in dit geval is de “te” er teveel aan natuurlijk. Mensen die seksueel actieve vrouwen een slet noemen, terwijl ze diezelfde mannen stoer vinden, hebben ook weer een negatief waardeoordeel klaar en het zegt meer over diegenen die zulke uitspraken doen dan over de zogenaamde sletten zelf.  Het is heel contradictorisch: je bent een slet als je veel zin hebt, maar als manlief niet tevreden is over de minder of weinig zin, zou je maar aan de pil moeten.

Vrouwen en mannen zijn nu eenmaal anders, ook in seks. Dat is wat vrouwen en mannen naar elkaar toetrekt: het verschil. Tracht daar nu eens het beste van te maken, en te blijven maken, zonder al die chemische brol.

Oerervaring

Dichter bij jezelf komen is ook dichter bij de natuur komen. De natuur waar je zelf tenslotte ook deel van uitmaakt. Dat gegeven bracht mij terug bij mijn eerste bevalling.

De geboorte van mijn eerste zoon was een oerervaring. Zo dicht was ik nog nooit bij mijn natuurlijke staat geweest. Indertijd vertaalde ik dat als: het dier in mij; wat natuurlijk ook waar is, we zijn een van de vele diersoorten die rondlopen op deze aarde.
Nu vind ik dat het een ervaring was van een soort spirituele oerkracht; de ongelofelijke kracht die je op dat moment voelt, is zó allesomvattend. Je bent daar en alleen maar daar, bezig met het nieuwe leven uit je te duwen en de vrijheid te geven. Het is zo intens en het is het enige dat op dat ogenblik aanwezig is. Je bent alleen nog je essentie: leven en dat leven doorgeven. Ondanks de pijn, bestaat er geen mooier en intenser gebeuren. Je bent helemaal in balans.
Daarna volgt, als een explosie, die allesomvattende, onvoorwaardelijke liefde, zoals je die nog nooit gevoeld had. Zo heel anders dan “ik hou van jou”.
Die oerervaring blijft nog een tijdje voortduren en deint langzaam uit tijdens de beschermperiode. Als een wolvin die haar jongen verdedigt en beschermt waak je over je kind. Langzaam aan kom je terug in het hedendaagse leven, in het alledaagse. Je krijgt te horen dat je zus en zo moet handelen, dat je niet te veel op je gevoelens mag afgaan, je emoties onder controle moet krijgen, enz…. Je wordt terug een hedendaagse mens.

Maar de herinnering aan mijn oer-zelf leeft als een smeulend vuurtje, binnen in mij.