Dichter bij jezelf komen is ook dichter bij de natuur komen. De natuur waar je zelf tenslotte ook deel van uitmaakt. Dat gegeven bracht mij terug bij mijn eerste bevalling.
De geboorte van mijn eerste zoon was een oerervaring. Zo dicht was ik nog nooit bij mijn natuurlijke staat geweest. Indertijd vertaalde ik dat als: het dier in mij; wat natuurlijk ook waar is, we zijn een van de vele diersoorten die rondlopen op deze aarde.
Nu vind ik dat het een ervaring was van een soort spirituele oerkracht; de ongelofelijke kracht die je op dat moment voelt, is zó allesomvattend. Je bent daar en alleen maar daar, bezig met het nieuwe leven uit je te duwen en de vrijheid te geven. Het is zo intens en het is het enige dat op dat ogenblik aanwezig is. Je bent alleen nog je essentie: leven en dat leven doorgeven. Ondanks de pijn, bestaat er geen mooier en intenser gebeuren. Je bent helemaal in balans.
Daarna volgt, als een explosie, die allesomvattende, onvoorwaardelijke liefde, zoals je die nog nooit gevoeld had. Zo heel anders dan “ik hou van jou”.
Die oerervaring blijft nog een tijdje voortduren en deint langzaam uit tijdens de beschermperiode. Als een wolvin die haar jongen verdedigt en beschermt waak je over je kind. Langzaam aan kom je terug in het hedendaagse leven, in het alledaagse. Je krijgt te horen dat je zus en zo moet handelen, dat je niet te veel op je gevoelens mag afgaan, je emoties onder controle moet krijgen, enz…. Je wordt terug een hedendaagse mens.
Maar de herinnering aan mijn oer-zelf leeft als een smeulend vuurtje, binnen in mij.
De geboorte van mijn eerste zoon was een oerervaring. Zo dicht was ik nog nooit bij mijn natuurlijke staat geweest. Indertijd vertaalde ik dat als: het dier in mij; wat natuurlijk ook waar is, we zijn een van de vele diersoorten die rondlopen op deze aarde.
Nu vind ik dat het een ervaring was van een soort spirituele oerkracht; de ongelofelijke kracht die je op dat moment voelt, is zó allesomvattend. Je bent daar en alleen maar daar, bezig met het nieuwe leven uit je te duwen en de vrijheid te geven. Het is zo intens en het is het enige dat op dat ogenblik aanwezig is. Je bent alleen nog je essentie: leven en dat leven doorgeven. Ondanks de pijn, bestaat er geen mooier en intenser gebeuren. Je bent helemaal in balans.
Daarna volgt, als een explosie, die allesomvattende, onvoorwaardelijke liefde, zoals je die nog nooit gevoeld had. Zo heel anders dan “ik hou van jou”.
Die oerervaring blijft nog een tijdje voortduren en deint langzaam uit tijdens de beschermperiode. Als een wolvin die haar jongen verdedigt en beschermt waak je over je kind. Langzaam aan kom je terug in het hedendaagse leven, in het alledaagse. Je krijgt te horen dat je zus en zo moet handelen, dat je niet te veel op je gevoelens mag afgaan, je emoties onder controle moet krijgen, enz…. Je wordt terug een hedendaagse mens.
Maar de herinnering aan mijn oer-zelf leeft als een smeulend vuurtje, binnen in mij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten