Vernissage

Vandaag ben ik voor de allereerste maal naar een vernissage geweest. Van een beeldhouwer die werkt met steen.
Die stenen beelden heb ik moeten leren appreciëren. Ik hield, en houd nog steeds, meer van hout. Dat is warmer, althans voor mij. Maar zijn beelden zijn mooi en ik loop regelmatig eens bij hem langs wanneer hij aan het werk is. We praten dan wat over zijn nieuwste ‘kinderen’ en over wat er zoal speelt op dat moment. Soms drinken we iets. Dat vind ik fijne momenten.
Ook zijn tentoonstelling vind ik fijn en mooi, als ik ze kan bezoeken op een stil moment.
De vernissage daarentegen, lag mij niet zo. Met uitzondering van de beeldhouwer zelf, die altijd zichzelf is, vond ik heel het gedoe nogal geKUNSTeld. Een kleine honderd mensen stonden en zaten, cava in de hand, te luisteren naar een paar mini performances: voordracht, muziek, zang, een verhaal; helemaal niet slecht. Daarna volgde de sociale chitchat, ik veronderstel over Kunst, maar dat weet ik niet zeker want ik ben niet zo’n ‘social talker’, ik hield me bij mijn direct gezelschap, zijnde echtgenoot, zoon en schoondochter. Het zal wel aan mij liggen, maar ik zat er bij en keek er naar.
Een volgende keer laat ik de vernissage aan me voorbijgaan en zal ik weer gewoon in alle rust en stilte de tentoonstelling bezoeken en kunnen genieten van stenen beelden die tot mij spreken door er gewoon te zijn.