Net goed

Het is net goed. Plekjes zon en schaduw, met een zuchtje wind. Een zachte pijnboomgeur, ook net goed – het kleefzaad staat hier nog in de knop en geurt nog niet. Mijn vroegere therapeut merkte het een aantal jaren geleden al op toen ik in een gedicht schreef: Schrijven Achter het hoekje speelt de tv. Zachtjes. Net luid genoeg om me in de wereld te houden. Net stil genoeg om die wereld, als achter een gordijn, weg te stoppen. Woorden zweven in beelden voorbij. Ik pluk ze uit de lucht en schrijf ze neer. “Wat zegt dat over jezelf?” vroeg hij. Ik wist het niet. Ik begreep het toen (nog) niet. Tot dan toe had ik me eigenlijk nooit gefocust op mezelf en mijn eigen noden. De anderen waren belangrijk en ook wat zij over mij dachten. “Ik denk dat het voor jou allemaal net goed moet zitten om je goed te voelen” zei hij, “niet te veel, niet te weinig; ook bij prikkels. Het luistert nauw bij jou. Dat is niet goed of niet slecht. Dat is gewoon JIJ.” Vanaf toen ging ik naar mezelf kijken vanuit een ander oogpunt, namelijk dat van mezelf. Daarheen zweven mijn gedachten, hier, genietend onder de pijnbomen.  En plots ben ik weer hier en hoor de vogels concerteren.  Het leven kan soms weldadig zijn.