In de voetsporen van de Boeddha

Sinds een paar weken ben ik 'In de voetsporen van de Boeddha' van Thich Nhat Hanh aan het lezen (de vijfhonderd bladzijden laten zich niet in korte tijd verteren) … over het leven van Siddhartha Gautama ... wat geromantiseerd, gebaseerd op gekende feiten en aangevuld met persoonlijke inzichten van de auteur: Boeddha als een mens van vlees en bloed. Ondertussen word je langzaamaan ingeleid in het Boeddhisme zoals Thich Nhat Hanh het beleeft of wil doorgeven. Thich Nhat Hanh is ook de grondlegger van de mindfulness en daarover zijn veel aanwijzingen te vinden in het boek. Ik ben niet gelovig, religieus, kerkelijk of iets van die aard, wel spiritueel. Het pad dat deze Boeddha onderwees kan echter iedereen gaan, ook als leek, zelfs als verstokte atheïst zoals ik. De Boeddha in het boek zegt ergens dat iemand die verstrikt raakt in het geloof in een doctrine, al zijn vrijheid kwijt raakt; dat iemand die dogmatisch denkt, meent dat zijn leer de enige waarheid is en niet meer kan openstaan om de waarheid te ontdekken; dat meningsverschillen en conflicten (ook oorlogen) allemaal komen van bekrompen opvattingen. Zijn leer (of het pad dat hij onderwees) kan ook heden ten dage, ook hier in de westerse wereld, toegepast worden. Er wordt geen god of opperwezen of iets anders aanbeden - alles is met alles verbonden - iedereen kan de (of een) boeddha in zichzelf vinden. Ik kan me natuurlijk niet kritiekloos scharen achter alles wat verteld wordt. Eén van de minder mooie gebeurtenissen vind ik bijvoorbeeld het in de steek laten van vrouw en kind om zijn verlichting te zoeken en later te onderwijzen. Of het inlijven als monnik van duizenden jonge mannen.  Of het bedelen... okee, het is best mogelijk dat het bedelen je nederigheid bijbrengt, maar moet je dat ook bij de allerarmsten doen? Geef mij maar een monnik die naast mediteren, ook mindful zijn eigen groenten kweekt en zijn eigen brood bakt in plaats van te teren op de vruchten van andermans werk. Natuurlijk moet je één en ander in zijn eigen tijd zien en bovendien zullen deze voor mij onprettige aangelegenheden wel ergens een persoonlijk wondje of litteken raken. Om het Boeddhisme van (de strekking van) Thich Nhat Hanh toe te passen hoef je geen monnik of non te worden.  Je kan het in praktijk brengen vanuit gelijk welke levenshouding, of levensfilosofie of zelf geloof (hoewel dit laatste in mijn ogen in tegenspraak is met wat er over dogma's en doctrines gezegd wordt, maar ach...). Het gaat om het ‘ervaren’ van het pad van 'begrip en liefde'. Wat kan er mooier zijn?... Een inspirerend boek dat mij een rust brengt, zoals nog geen ander boek deed.