Inspirerende citaten

In de mooie aflevering van het programma 'de Verwondering' met gast Dirk van de Glind, hoorde ik een tekst die ik zo mooi vond dat ik hem hier wil delen. Het is een fragment uit de bundel Sprookjes van Hermann Hesse. Terug naar huis Alle kinderen zijn, zolang zij nog midden in het geheim staan, in hun ziel onophoudelijk bezig met het enig belangrijke, met zichzelf en met de raadselachtige samenhang van hun eigen persoon met de wereld om hen heen. Zoekers en wijzen keren met de jaren der rijpheid terug tot deze bezigheden, maar de meeste mensen vergeten en verlaten deze innerlijke wereld van het waarachtig belangrijke reeds vroeg voorgoed om levenslang in de bonte doolhof van zorgen, wensen en doelstellingen rond te dolen, waarvan er geen een thuis hoort in hun diepste innerlijk, waarvan er geen één hen terugvoert naar hun diepste innerlijk en naar huis.

Over de slachtofferrol en compassie

Wanneer mensen met ‘compassie voor zichzelf’ bedoelen: mededogend, begripvol, liefdevol voor zichzelf zijn, dan zijn ze op goede weg. Maar als ze daarmee bedoelen: medelijden met zichzelf hebben, dan niet - hoewel dat ook heel menselijk is. Met dit soort compassie komen we nergens. En het is dit soort compassie dat we hebben als we in een slachtofferrol kruipen, wanneer we denken of vinden dat anderen schuld hebben aan hoe we ons voelen. We kunnen andere mensen niet veranderen. We kunnen enkel aan onszelf werken. De goede dingen die we doen, zoals zorgzaam zijn, plichtsbewust, empathisch, enz., kunnen we niet verwachten van anderen. Ze zijn nu eenmaal wie ze zijn. Geven doe je omdat je wil geven, niet om iets terug te krijgen – hoewel het natuurlijk heel fijn is wanneer we daar wel iets voor terugkrijgen. Vaak zijn we zo met alles en iedereen bezig, dat we onszelf vergeten. En daar wringt het schoentje. ‘Wij’ zijn degenen die aan onszelf moeten (beginnen) denken en af en toe ook aan onszelf geven wat we aan anderen geven, ongeacht wat anderen daarvan denken of hoe ze zullen reageren. We hoeven daarvoor niet egoïstisch te worden. We hoeven er enkel ook voor onszelf te zijn, op de manier dat we er voor anderen zijn. Ons leven ligt in onze eigen handen. En er zullen altijd wel mensen zijn die dingen (zullen) doen die ons negatief raken. Het is aan ons om te leren hoe daar mee om te gaan en er op zulke momenten voor onszelf te zijn; onszelf liefdevol te bejegenen. Dan stappen we uit de slachtofferrol en nemen we ons leven in eigen handen. Voor sommigen klinkt dit nu misschien hard en dat begrijp ik. Ik kreeg het ooit ook zo voor mijn kiezen - althans zo voelde het toen aan - op het moment dat ik mijn leven en mijn sensitiviteit met alles wat daaruit voortvloeide of mee in verband stond niet zo rooskleurig inzag. Alles zit in onszelf en alles begint bij onszelf. (geschreven naar aanleiding van een FB-post, en met de hoop dat er inzicht uit voortvloeit)

Geluk

Dirk De Wachter, en met hem nog vele anderen, roepen op om niet zo te streven naar het geluk. 'De jacht op geluk is een existentiële vergissing' zei hij ooit ergens in een artikel in De Morgen. Geluk als doel stellen in het leven, is vragen naar miserie. Ik begrijp de stelling en ik sta daar ook achter. Het constant op geluk jagen, ook het zoeken van steeds verdergaande kicks, kan alleen maar tot gevolg hebben dat we teleurgesteld zullen worden en dat het gezochte geluksgevoel steeds ongrijpbaarder wordt. Men wordt daar niet gelukkig(er) van. Ik denk dat we naar het geluk zoeken omdat we een leegte ervaren; een leegte die we willen opvullen. Zingeving, tevredenheid, zelfrespect, zijn enkele van die gevoelens die we zoeken in geluk. Geluk is niet die hoge piek die we ervaren bij een kick, of bij een verliefdheid. Geluk is zacht en is niet buitenaf te vinden, maar in onszelf. Er is echter een groot verschil tussen het niet vinden van dat gezochte geluksgevoel en ongelukkig zijn. Het zou natuurlijk wel kunnen dat we op de duur ook echt ongelukkig worden wanneer we constant het deksel op onze neus krijgen terwijl we jagen op geluk. Ongelukkig zijn is een donker, duister gevoel, misschien wel een voorbode van, of verwant aan depressie. Wanneer we ongelukkig zijn, streven we niet naar geluk. We willen wel van dat donkere ongeluksgevoel af, want het weegt zwaar op ons (gemoed). We weten: het leven is niet enkel rozengeur en maneschijn. Iedereen krijgt met grote en minder grote tegenslagen te maken. Dat is het leven en daar leren we best mee te leven. Geluk is geen staat van zijn, het zijn momenten, waarvoor je dankbaar kan zijn. En wat als verdrietig zijn en/of je niet-gelukkig voelen, wel een staat van zijn is, met af en toe een onderbreking door gelukkige momenten?