De meditatiestem zegt: “Haal diep adem, hou gedurende een seconde je adem in en adem dan langzaam en diep uit.” Die seconde tussen in- en uitademing wordt er een ‘seconde van vrede’ genoemd. Wel, voor mij werkt het niet. Het is een seconde van spanning. Elke opdracht om op een bepaalde wijze te ademen brengt trouwens een spanning teweeg.
De vraag in de mindfulness-meditaties om gewoon je adem te observeren, er bij aanwezig te zijn en er niets aan te veranderen, die vraag, die eigenlijk ook een opdracht is, ligt mij beter. Die opdracht zegt: het is goed zoals het is.
Zo ben ik trouwens in de (mindfulness) meditaties gesukkeld. Bij een korte meditatie op een cursus, gaf de begeleidster aan: “het is goed zoals het is”. Ik herinner me nog dat daardoor mijn tranen begonnen te rollen. Aanvaarden helpt loslaten.
Zeker wanneer ik het moeilijk heb, is dat zinnetje een opsteker. Het zegt dat het niet erg is hoe ik me voel; of ik me nu overweldigd voel of ontspoord, verdwaald, wanhopig, onzeker, angstig, … Het is (goed) zoals het is. Ik mag het voelen. Het is mededogen voelen voor mezelf. Het is aanvaarden dat is wat is en van daaruit beginnen kijken of ik hier of daar iets kan doen of veranderen zodat mijn gevoelens een positievere richting zouden uitgaan.
Meditaties genoeg, dus zoek ik een andere, eentje die de spanning niet vergroot.
En het is goed zoals het is.
|
Geen opmerkingen:
Een reactie posten