Mild

Bij het opnieuw ordenen van allerlei teksten die ik ooit geschreven heb, stootte ik op een tekstje van zes jaar geleden. Het verbaasde me enigszins dat ik toen al zo ver stond in het milder zijn voor mezelf. Het verbaasde me omdat ik onlangs toch moest vaststellen dat ik opnieuw heel wat van die mildheid verloren ben.  Trouw aan mezelf als vragensteller, ga ik op zoek naar het waarom, of het waardoor.  Er is zelden maar één antwoord op dit soort vragen, maar het voornaamste antwoord nu is, denk ik toch, de afzondering. De afzondering niet zozeer van (bepaalde) mensen maar eerder de afzondering van de wereld, van het leven. Door die afzondering vertoef ik, nog veel meer dan anders, in de digitale wereld, wat op zich niet slecht is want het is een mogelijkheid om toch een zeker contact te houden; een echte ontmoeting is het zelden. Ik val ook meer terug op mezelf; er komen weer herinneringen tot leven en patronen uit het verleden lijken opnieuw sterker op te duiken.  Een probleem herkennen, is al de helft van de oplossing. De andere helft volgt nog wel, hoewel niet in één keer, maar weer in kleine stapjes. Niet streng maar mild.

Verdriet

Woorden komen niet altijd gemakkelijk of juist; bij het spreken meestal niet, op papier soms wel, soms ook niet. Ik wou graag iets schrijven over verdriet, maar het bleek moeilijk. Net zoals verdriet me momenteel belet van ruim en vrij te ademen, lijkt het me te beletten om gevoelens in woorden om te zetten. Ik probeer dan maar enkele van mijn mantras: - ‘Alles komt goed’. Ja, daarvan ben ik overtuigd, maar het helpt me niet bij mijn verdriet; het geeft wel hoop. - ‘Adem’. Hmm… - ‘Ik ben helemaal oké’. Hmm… - ‘Not my circus, not my monkeys’. Hmm… - … Soms moet je een tijd(je) door je verdriet heen; het beleven, voelen waar het zich manifesteert in je lichaam, je emotionele reactie(s) op de juiste schaal plaatsten.