Eeuwen geleden werd voorzichtigheid de moeder van de wijsheid genoemd. Wijsheid vraagt niet naar oordelen of afkeuring; wijsheid vraagt wel naar contemplatie, bezinning, beschouwing, vraagstelling, empathie, …. Het is iets van alle tijden maar zeker dezer dagen wordt voorzichtig handelen dikwijls negatief benaderd; als een vorm van niet durven (onder de mensen komen, zonder mondkapje lopen, leven, …), terwijl het net zo goed een vorm van zorg dragen (voor zichzelf én anderen) kan zijn. En dan vraag ik me af… Mensen die de voorzichtigheid van anderen percipiëren als angst… durven zij zelf wel hun eigen angsten echt onder ogen zien?
Mensen die de voorzichtige houding van anderen percipiëren als ‘niet durven te leven’… hoe kijken zij zelf naar wat het betekent om te ‘durven leven’? Perceptie geeft ons geen feiten; het is een spiegel die ons voorgehouden wordt en ons uitnodigt om (ook in deze tijden) naar onze eigen angsten te kijken. |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten