Gekwetst of beledigd

Mensen zijn zo vlug op hun spreekwoordelijke pik getrapt, of hebben lange tenen. Door de sociale media die alom tegenwoordig zijn, is dit nog verergerd. Mensen zeggen vaak dat ze beledigd werden maar eigenlijk ‘voelen’ ze zich beledigd. Het feit dat men dat ‘voelt’ zegt waar het echt om gaat, namelijk om onszelf. Het gaat niet over het feit dat een ander bepaalde uitspraken doet, maar over het feit dat wij ons daardoor gekwetst of beledigd ‘voelen’. We staan onszelf toe om woorden (of handelingen) een effect te laten hebben op ons. Als we de woorden (of daden) van anderen bij hen zouden (kunnen) laten, zou veel minder gekwetstheid of belediging ons deel zijn. Het feit dat we die woorden (of daden) niet bij de ander kunnen laten, wijst op een gevoelige plek bij onszelf, iets waar we zelf mee aan de slag zouden moeten maar dit helaas niet doen, en dat heeft niets te maken met wat de ander zegt (of doet). Wanneer we ons gekwetst of beledigd voelen is dit een vingerwijzing naar onverwerkte kwesties. We zouden ook een andere houding kunnen aannemen en dankbaar kunnen zijn dat we hier attent op gemaakt worden. Maar neen, wij wijzen zelf met de vinger naar de ander in de plaats van ons af te vragen wat dat gekwetst gevoel ons leert. Uiteraard zouden we best met empathie en mededogen kijken naar mensen die zich gekwetst of beledigd voelen, ieder mens heeft zijn strijd - hoewel ik dat woord niet graag gebruik. Dan is er ook nog de andere kant, de kant van de ander. We zouden ons kunnen afvragen hoe het komt dat gesproken of gehandeld wordt op een manier die ons zo gekwetst of beledigd doet voelen. Het kan helpen om ook hier met mededogen en empathie naar die ander te kijken en ons af te vragen waar die mee worstelt. Daarom hoeven we nog geen vrienden te worden; het kan wel helpen ons gekwetst of beledigd gevoel minder erg te maken.