Ongeloof en eenzaamheid

Eenzaamheid is een gebrek aan verbinding, schrijft de filosofe en schrijfster Marjan Slob. Met ongeloof en een gevoel van vereenzaming kijk in naar de verkiezingsuitslag in de VS. Nog nooit was ik zo teleurgesteld over iets dat in principe ver van mijn bed gebeurt. Maar niets staat op zichzelf. Een massa mensen, de meerderheid dus, koos voor het ‘ik’ en niet voor verbinding, niet voor een reikende hand naar (de) anderen. Een meerderheid van de Amerikanen koos voor uitsluiting, voor vernedering, afwijzing, verafgoding van het kwaad – en dat terwijl ze zich christen noemen. Niet dat de democraten zoveel beter zijn, wel menselijker naar mijn gevoel, er gaapt op dat gebied een enorme kloof tussen de democraten en de trumpisten. Na de misselijkheid van het eerste besef, komen nu de depressieve gevoelens. Het mini sprankeltje hoop dat ik nog had voor de mensheid is gedoofd. De hoop is weg dat ik ooit deze wereld zou kunnen verlaten als een betere plaats dan toen ik geboren werd, en dan spreek ik niet over comfort of het financiële, want dat is wel degelijk verbeterd sedert de WWII. Ik denk aan wijsheid, begrip, menselijkheid. Een liegende, frauderende, haatdragende, haat verkondigende, klimaatprobleem ontkennende, machistische, racistische, fascistische, narcistische, veroordeelde crimineel, vriend van die andere fascist en narcist Putin, die meer stukjes Europa wil inlijven, zal voor de tweede maal president worden. Hij zal zijn afbraak van de Amerikaanse democratie verderzetten, zal meer hyper conservatieve rechters benoemen die vrouwen het recht op abortus ontzeggen, mensen hun gender ontzeggen, misschien de pers trachten aan banden leggen. We gaan ons in Europa niet alleen moeten klaarmaken voor nog meer asielzoekers uit de oorlogsgebieden, maar ook voor Amerikaanse burgers die het land zullen ontvluchten omdat zij zich daar niet meer veilig kunnen voelen. Heel erg vind ik dat ook Europa afglijdt naar dat afschuwelijke trumpisme. Ook hier zie en hoor ik mensen nu juichen. Een geschiedenis herhaalt zich. Wat ook zal gebeuren is dat onze politiekers zich zullen aanpassen, zichzelf en ons vernederen, hielen likken, kont kussen, want hou je maar vast voor hoe een narcist zal reageren wanneer die tegengesproken wordt of tegenstand ondervindt. Neen het worden geen goede jaren. Het is wat het is. Ik probeer dit zoveel mogelijk in praktijk te brengen, maar ditmaal lukt het me echt niet. Het voelt alsof het dunne draadje waarmee ik met de mensheid nog verbonden was, is doorgeknipt.