Schrijven

'Ecrire, c'est aussi ne pas parler. C'est se taire. C'est hurler sans bruit.'
Citaat van de Franse schrijfster/filmregiseur Marguerite Duras.
(Schrijven is ook niet spreken. Het is zwijgen. Het is huilen /schreeuwen zonder geluid.)

Een vaarwel

Vandaag deed weer iemand uit mijn bredere omgeving de overstap. De stap van zijn, in pijn en verdriet, in liefde en leven, naar zijn, in de gedachten en herinneringen van de anderen.
Hij was een vriend uit het verleden, een ex van een familielid, de vader van een neef en nichtje en grootvader van 3 kleinkinderen. Hij zal ook wel een vriend, kennis, geliefde, familielid, geweest zijn van mensen die mij onbekend zijn.
Als fotograaf maakte hij kunst. Met zijn scherpe blik op de mensen, legde hij in zijn foto's hun ziel bloot en confronteerde zo de toeschouwer. Zo wil ik me hem het liefst herinneren, als een mens die naar het wezen van de medemens keek.

Woorden worden

Ik hou niet van “hokjes”-denken.
Nog minder van “labels”.
Woorden als “normaal” en
“gemiddeld” geven mij de kriebels.

Liever verander ik hier iets en dan
"kriebelt" het van genot over mijn hele lijf
wanneer ik zit te kijken in mijn favoriete “hoekje”
naar een “libel” die sierlijk over het water scheert
te “midden” van het zomerse groen.

.

Jazz als heelmeester.

Door omstandigheden, waarover ik het hier niet wil hebben, was ik terug vastgelopen, waardoor ik ook weer mijn harnas had aangetrokken, of beter gezegd, ik had opnieuw toegelaten dat het me omgorde én zich sloot. Boosheid, verdriet, blijdschap, ze lieten zich niet meer voelen. Het contact met mezelf, volledig weg.
Dat harnas is een bescherming, maar het voelt zo eng, onmenselijk en hard. Het is niet de bescherming die een mens nodig heeft.
Op het ogenblik dat ik dit laatste overdenk, begint op Klara een jazzprogramma. Stukjes Middelheim Jazz komen voorbij gezweefd, aan mekaar gepraat met rustige commentaar.
Plots zit ik in het veilig warme gezelschap van mijn vader te luisteren naar zijn favoriete muziek, en het harnas opent zich een beetje. Het ‘voelt’ weer warmer van binnen en de tranen kunnen komen. Ik laat het gebeuren en voel me terug een beetje mens, in het gezelschap van een mens die, hoewel erg aanwezig, niet meer is.
Later op de avond zoek ik op YouTube naar een mooie, rustige Jazz-dagafsluiter en tracht daarmee de nacht en de slaap in te gaan.
Het wordt heel toepasselijk het Thomas Enhco Trio met “You’re Just a Ghost”.