Shock en trauma

Wanneer je iets neerschrijft, lukt het beter om dit los te laten. Het is er dan uit. Ik heb het gevoel dat de tijd is aangebroken om er iets over te schrijven. Het is vandaag dag 40. Iets meer dan vijf weken geleden, op negentien december, de vierde dag van onze vakantie in hotel Ländenhof te Mayrhofen, Oostenrijk, letterlijk tussen de soep en de patatten kreeg mijn man een hartinfarct en een hartstilstand. Het was niet onmiddellijk duidelijk, het leek of hij gewoon van zijn stokje was gegaan en ik legde hem onmiddellijk neer met zijn benen omhoog. Maar de twee reutelende ademhalingen die ik hoorde, leken op een doodsreutel. Aan een andere tafel in het restaurant zat een dokter die onmiddellijk tussenkwam, polsslag nam en begon te reanimeren. Gerhard, de oudste zoon van de hoteluitbater had al onmiddellijk de hulpdiensten gebeld. Ze waren er binnen enkele minuten. Eerst één team, later nog een tweede. Mijn man werd tweemaal met de AED geschokt; de derde keer vertelde de machine dat het niet meer nodig was omdat er een hartslag gedetecteerd werd. De dokter van het tweede team besloot om mijn man naar het UZ van Innsbruch te laten overbrengen. Ik mocht of kon niet mee… geen plaats in de ambulance. Twee Rode Kruis medewerkers vingen mij op en na een tijdje reed één van hen (gratis) met mij de zeventig kilometer naar Innsbruch, waar we van een dokter te horen kregen dat er twee stents werden geplaatst op twee kransslagaders – één zat volledig dicht, de ander zo goed als. François hing aan een externe pacemaker-defibrilator en zou enkele dagen in kunstmatige coma gehouden worden om zijn herstel te bespoedigen. Zijn toestand was echter kritiek; hij was nog in levensgevaar. Later hoorde ik dat hij in het ziekenhuis ook nog één of tweemaal moest gereanimeerd worden. De Rode Kruis medewerker bracht me terug naar het hotel en begeleidde me tot binnen waar Bernhard, de jongste zoon, me opving. Ergens in die wirwar van tijd, belde ik naar mijn jongste zoon. Hij zou de andere kinderen verwittigen. Tijdens de rollercoaster van wanhoop, hoop, onzekerheid, angst, dankbaarheid (voor de Oostenrijkse zorg van verpleging en dokters en vrijwilligers, voor de hartelijkheid en ondersteuning van gewone mensen, voor de aanwezigheid van de kinderen), ...  een rollercoaster die 18 dagen in Innsbruch liep en daarna nog eens 17 dagen in het Middelheimziekenhuis, maakte ik slechts enkele notities: 11 januari 2019 Een mens, gaat in shock bij een heftige gebeurtenis, zoals ik bij de hartstilstand en reanimatie van mijn man. Het gaat al wat beter, maar ik ben nog steeds niet helemaal uit die shocktoestand. Alles wat gebeurde sinds negentien december lijkt een mistige, nare droom. Onthouden lukt me moeilijk, ik wil iets doen en een stap verder weet ik niet meer wat of doe iets heel anders, concentratie lukt wel, is zelfs nodig om te kunnen functioneren, twee dingen tegelijk is heel moeilijk. Ook mijn oriëntatievermogen heeft een stevige deuk gekregen. Mijn aanvoelen is dat ik op  negentien december op slag  tien jaar ouder ben geworden. Voor de eerste keer sinds bijna een maand, heb ik vanmorgen weer eens zelf gekookt. Het ging traag... alles wat niet met de kliniek en François te maken heeft, gaat traag, maar dat voelt goed. Het brengt rust. Het werd een stoofpotje met veel groenten, voor deze middag. De vorige weken at ik middag in de personeelskantine van het UZ (Innsbruch) en daarna, terug in België, bij de kinderen. 13 januari 2019 Vandaag reed ik voor het eerst van het ziekenhuis naar huis toe zonder GPS. Niet dat ik die GPS nodig heb, ik ken de weg. Het is de GPS-stem die me bij de werkelijkheid houdt; ze is een vertrouwd iets. Alles wat vertrouwd aanvoelt, is een pleister op een wonde die ik nog niet kan lokaliseren. Mijn herstel moet nog beginnen. 14 januari 2019 Iedere dag, tegen twaalf uur aan, begint de drang zich te laten voelen. Ik wil naar het ziekenhuis, hoewel het eigenlijk nog te vroeg is. Toch vertrek ik, maar ik neem de traagste weg, met veel verkeerslichten, kruispunten en rotondes. Ik ben gewoon al op weg, naar het ziekenhuis. Zolang ik maar tegen veertien uur daar ben, is het goed. De acupunctuursessie van deze morgen was heel erg nodig. 18 januari 2019 Omdat de winter lijkt ingetreden te zijn, heb ik gekozen voor een videosessie FasterEFT bij Anke De Vooght. Het is nodig om de moeilijkste dingen/herinneringen los te laten. 26 januari 2019 Het gaat af en toe niet zo goed met mij…. het gekende fenomeen dat, als de (meeste) stress wegvalt, zich van alles begint te manifesteren. Sinds François beter is - hij is sinds zes dagen weer thuis - heb ik al een paar adrenaline drops gehad en enkele hyperventilatie en daarmee gepaard gaande angstaanvallen. En ook al (her)ken ik dat van vele jaren geleden, het is toch telkens beangstigend.  Ik heb techniekjes (o.a. FasterEFT) om het niet zo erg te laten worden als vroeger, wat niet wegneemt dat het op het moment zelf best moeilijk en eng is. Ik mediteer af en toe, maar slechts heel kort, vijf minuutjes. Nu probeer ik die tijd te verlengen. Ik kan nog altijd geen boek, tijdschrift of krant vastnemen. Muziek verdraag ik slechts heel kort en dan liefst hoor ik zachte en niet te ingewikkelde muziek. Tv idem. Mijn HSP-FB groep(en) kan ik ook nog steeds maar op afstand volgen. Bezoek gaat me slechter af dan normaal, ook dat van de kinderen. De meeste mensen komen met twee en dat is anders al druk, nu is dat teveel. Oef... als ze vertrekken… Blij wanneer er eens iemand alleen komt. Ik laat het allemaal gebeuren, ik forceer me niet, doe alles op een slakkengangetje, laat liggen wat ligt als ik er geen zin in heb.… Het zal beteren. Ik surf op wilde golven maar ik weet dat de storm zal gaan liggen. Het gebeurde is ook voor mij een trauma waarvan ik moet genezen, dat ik moet helen... maar dat zal ook tijd vragen. In een leven zijn er trouwens altijd goede en minder goede dagen/tijden. In februari begin ik opnieuw met de stilte avonden... niet voor de anderen, wel voor mezelf.

Loslaten

Over de gebeurtenissen in Keulen wil ik echt iets schrijven. Geen opinie over het gebeurde, geen statement, dat deed ik al op de sociale media. Wel wat het met me doet, wat ik daarbij ervaar. Loslaten, het kan moeilijk zijn. Soms lukt loslaten zonder moeite. Ik draai me om, maak een wandeling, schrijf of teken wat, ga koken of ga iets anders doen en ik laat los wat me bezighield. Soms lukt dat niet zo. Dikwijls omdat ik me op één of andere manier te betrokken voel. Hoewel ik weet dat ik niets kan veranderen aan heel het gebeuren, houd ik het bij me. Keulen is zo'n geval. Hoe die vrouwen zich voel(d)en, dat 'weet' ik. Hoe het voelt wanneer anderen zich je lichaam (proberen) toe-eigenen en wanneer je rent voor je leven, dat 'weet' ik. Ik hoor en lees de verhalen op TV en in de kranten, op het internet, en onmiddellijk komen oude beelden terug. Sommige mensen hebben geen idee wat voor een impact zulke ervaring(en) op een mens hebben. Het is mogelijk om via diverse en goede therapieën hier aan te werken. Je kan hiermee de angst laten verdwijnen, de pijn, maar vergeten doe je nooit. Het is als een wonde. Die wonde kan verzorgd worden. Hoe vlugger de verzorging gebeurt en hoe bekwamer de verzorger/chirurg, hoe fijner het litteken. Maar het blijft - voor altijd - een litteken. Het zijn dus niet (alleen) de huidige gebeurtenissen die moeten losgelaten worden, ook wat er langgeleden gebeurde. Door wat er nu gebeurt, wordt er weer op het oude litteken gewreven waardoor ik weer voel dat het er nog steeds is. Er is weer een zalfje nodig, een verzorging. Maar ook andere mensen wijzen op bepaalde gevaren - in dit geval is dit onze fundamentele waarden van gelijkheid en respect voor de ander, ongeacht van welke afkomst, die op de helling worden gezet - is één van de pijlers van die verzorging. Het is een zorg voor de anderen want je wil hen dat 'weten' besparen als het enigzins kan. Pas als die twee dingen gebeurd zijn, de verzorging van mezelf en het (ver)zorgen v.d. anderen, kan ik weer het litteken vergeten en kan ik weer (een tijdje) loslaten.