Vernissage

Vandaag ben ik voor de allereerste maal naar een vernissage geweest. Van een beeldhouwer die werkt met steen.
Die stenen beelden heb ik moeten leren appreciëren. Ik hield, en houd nog steeds, meer van hout. Dat is warmer, althans voor mij. Maar zijn beelden zijn mooi en ik loop regelmatig eens bij hem langs wanneer hij aan het werk is. We praten dan wat over zijn nieuwste ‘kinderen’ en over wat er zoal speelt op dat moment. Soms drinken we iets. Dat vind ik fijne momenten.
Ook zijn tentoonstelling vind ik fijn en mooi, als ik ze kan bezoeken op een stil moment.
De vernissage daarentegen, lag mij niet zo. Met uitzondering van de beeldhouwer zelf, die altijd zichzelf is, vond ik heel het gedoe nogal geKUNSTeld. Een kleine honderd mensen stonden en zaten, cava in de hand, te luisteren naar een paar mini performances: voordracht, muziek, zang, een verhaal; helemaal niet slecht. Daarna volgde de sociale chitchat, ik veronderstel over Kunst, maar dat weet ik niet zeker want ik ben niet zo’n ‘social talker’, ik hield me bij mijn direct gezelschap, zijnde echtgenoot, zoon en schoondochter. Het zal wel aan mij liggen, maar ik zat er bij en keek er naar.
Een volgende keer laat ik de vernissage aan me voorbijgaan en zal ik weer gewoon in alle rust en stilte de tentoonstelling bezoeken en kunnen genieten van stenen beelden die tot mij spreken door er gewoon te zijn.

Een passie

Poëziebundel 'Getijdeneiland' - de titel verklaard:

Getijdeneiland bij Bol.com

‘Getijdeneiland' staat, voor een stukje, voor de HSP die ik ben: nooit bij de (een) grote groep behoord hebben; toch verbonden met de anderen; altijd een beetje aan de zijlijn gestaan.
Ook het beeld van de toegangsweg die twee maal per dag ‘overspoeld’ wordt waardoor het getijdeneiland min of meer afgezonderd of onbereikbaar wordt, is veelzeggend. Wanneer ik door een teveel aan prikkels overspoeld wordt, heb ik nood aan afzondering, aan alleen zijn op mijn eilandje en/of ben ik niet toegankelijk omdat het teveel aan prikkels mijn communicatieweg met de buitenwereld op diverse manieren kan afsluiten.
Op zo’n klein getijdeneiland is ook meestal geen plaats voor een massa mensen. Het is een soort toevluchtsoord voor enkelingen. De bewoner van zo’n eiland moet echter af en toe wel naar het vasteland om bevoorrading. Zo heeft ook de rustzoekende HSP die graag alleen is, toch behoefte aan anderen voor de nodige en hopelijk diepgaande sociale interactie.

'Getijdeneiland' is te koop in de webwinkel van Bol.com.

Een nieuw begin

Het gelijk

Het leken jengelende kleuters in een bepaalde FB-groep vandaag. Dat inspireerde mij tot dit:

Hard

Vandaag was een dag dat ik heel bewust bij mezelf moest blijven. In mezelf keren om te zien hoe ik de actualiteit ervaar. Me niet laten meeslepen in de hetze van de dag.

Het is niet de eerste keer dat een zelfdoding in mijn (meer of minder ruim) vizier komt.  Ik ben een klein beetje ervaringsdeskundige dus in ‘het vernemen van’.
Het raakt me altijd, wanneer ik verneem dat iemand zelfdoding gepleegd heeft, ook als het iemand is die niet dichtbij me staat, ook als het een onbekende is, ook als het een BV is. Als gevoelig en empatisch mens stel ik me in de plaats van die ander, voel ik de strijd en leef ik me in in zijn/haar problemen en gevoelens. Ik besef hoe diep iemand moet zitten om tot een dergelijke daad te komen. Hoe kwetsbaar ook.

Ik ben niet speciaal een fan van Stevaert. Maar ik heb ook niets tegen de man. Hoewel ik wel achter zijn gratis openbaar vervoer stond.  Gratis bestaat niet, zei men.  Neen, het was zijn manier van herverdelen.  Over zijn politiek en/of privé leven wil ik me niet uitspreken, noch over de gerechtelijke zaak, waarin nu nooit door een rechter zal geoordeeld worden. En tussen haakjes, ik vind niet dat een zelfdoding gelijk staat aan een schuldbekentenis.

Wat mij vooral deze twee laatste dagen raakte, was de hardheid van mensen die vanachter hun 'social media'-scherm oordelen, veroordelen, verwensen, ongenuanceerd hun mening spuien, .... Ver weg van de wereld met echte mensen van vlees en bloed, nemen zij de vrijheid om anderen de hel in te wensen. Mensen worden aan de schandpaal genageld zonder (voor ons althans) verifieerbaar bewijs. Mensen worden virtueel gelyncht.
Zelf heb ik ook al een paar maal ervaren dat een voorzichtige, goedbedoelde FB-post en FB-reactie gepareerd werd met een aanval, waarvan ik niet goed was. En het ging zelfs niet over politiek.
We veroordelen pestgedrag van jongeren  maar als volwassen mensen niet eens met respect elkaar kunnen tegemoet treden op de sociale media, hoe kunnen we dan verwachten dat jonge mensen dit zullen doen.

Ik vind internet en sociale media fantastisch. De wereld binnen handbereik.  Toch heb ik vandaag besloten Twitter een tijdlang niet meer te bezoeken of te gebruiken.
Op Facebook tracht ik de confrontatie met die hardheid ofwel uit de weg te gaan, ofwel te bestrijden met het tegendeel: ‘Make love, not war.’
Hou van elkaar, respecteer elkaar, tracht elkaar te aanvaarden in de tegenstellingen.
En ter verduidelijking: mijn roos staat voor liefde.

Vlinders zijn bloemen die kunnen vliegen.

Ik vond een Franstalige quote over bloemen en vlinders en maakte er deze van, en daarbij ook een tekening.
Deels wilde ik een mooie tekening maken voor een paar vriend(inn)en, als geschenkje, deels wilde ik natuurlijk ook iets moois maken voor mezelf.