Moeder worden

Fleur schreef in haar column: ‘het beest in mij’. Zo ervaarde ik het ook tweemaal.  In mezelf voelde ik het dier dat enkel kon uitvoeren wat door de natuur wordt opgedragen, net zolang tot het nieuwe leven me verliet. Daarna kwam de liefde, een oerliefde – zo voelde ik het – voor dat kleine, nog hulpeloze wezentje dat voeding, bescherming en koestering nodig had. Het was een les in onvoorwaardelijkheid, een les die ik tweemaal mocht ontvangen. Moeder worden was een kosmische ervaring die gegrift staat in mijn hele zijn. .

Zegeningen

Ik voel me bijna schuldig, hier op deze vredige campingplaats onder het lover, beschut tegen de hete namiddagzon. Ik zeg wel: 'bijna', want ik geef me rekenschap van mijn zegeningen (I count my blessings). Je dan schuldig voelen is als vloeken in een stille kerk (waar komt deze vergelijking nu weer vandaan?). Weer zijn er (vooral jonge) mensen vermoord. Manchester dit keer. Weggemaaid door haat. Dat gebeurt ook dagelijks op plaatsen die zich veel verder van mijn comfortabele bed bevinden. Dagelijks zijn er ouders, broers, zussen, kinderen, vrienden, die hun geliefden verliezen door zinloos geweld. Daar denk ik nu aan. Daar gaat mijn hart nu naartoe; naar alle slachtoffers van dat zinloze mensengeweld. Haat ontstaat uit angst, las ik onlangs ergens. Daar kan ik vele invullingen aan geven, bijvoorbeeld: angst om kwijt te raken; angst om verplicht te worden; angst voor één of andere gevangenschap; angst waarmee je grootgebracht werd; angst die de media én de politiek (dikwijls één pot nat) dagelijks aanwakkeren; enz….. Zeker vandaag voel ik het als een plicht om van mijn zegeningen te (leren) genieten.

Vrijdag 13 november

Hard

Vandaag was een dag dat ik heel bewust bij mezelf moest blijven. In mezelf keren om te zien hoe ik de actualiteit ervaar. Me niet laten meeslepen in de hetze van de dag.

Het is niet de eerste keer dat een zelfdoding in mijn (meer of minder ruim) vizier komt.  Ik ben een klein beetje ervaringsdeskundige dus in ‘het vernemen van’.
Het raakt me altijd, wanneer ik verneem dat iemand zelfdoding gepleegd heeft, ook als het iemand is die niet dichtbij me staat, ook als het een onbekende is, ook als het een BV is. Als gevoelig en empatisch mens stel ik me in de plaats van die ander, voel ik de strijd en leef ik me in in zijn/haar problemen en gevoelens. Ik besef hoe diep iemand moet zitten om tot een dergelijke daad te komen. Hoe kwetsbaar ook.

Ik ben niet speciaal een fan van Stevaert. Maar ik heb ook niets tegen de man. Hoewel ik wel achter zijn gratis openbaar vervoer stond.  Gratis bestaat niet, zei men.  Neen, het was zijn manier van herverdelen.  Over zijn politiek en/of privé leven wil ik me niet uitspreken, noch over de gerechtelijke zaak, waarin nu nooit door een rechter zal geoordeeld worden. En tussen haakjes, ik vind niet dat een zelfdoding gelijk staat aan een schuldbekentenis.

Wat mij vooral deze twee laatste dagen raakte, was de hardheid van mensen die vanachter hun 'social media'-scherm oordelen, veroordelen, verwensen, ongenuanceerd hun mening spuien, .... Ver weg van de wereld met echte mensen van vlees en bloed, nemen zij de vrijheid om anderen de hel in te wensen. Mensen worden aan de schandpaal genageld zonder (voor ons althans) verifieerbaar bewijs. Mensen worden virtueel gelyncht.
Zelf heb ik ook al een paar maal ervaren dat een voorzichtige, goedbedoelde FB-post en FB-reactie gepareerd werd met een aanval, waarvan ik niet goed was. En het ging zelfs niet over politiek.
We veroordelen pestgedrag van jongeren  maar als volwassen mensen niet eens met respect elkaar kunnen tegemoet treden op de sociale media, hoe kunnen we dan verwachten dat jonge mensen dit zullen doen.

Ik vind internet en sociale media fantastisch. De wereld binnen handbereik.  Toch heb ik vandaag besloten Twitter een tijdlang niet meer te bezoeken of te gebruiken.
Op Facebook tracht ik de confrontatie met die hardheid ofwel uit de weg te gaan, ofwel te bestrijden met het tegendeel: ‘Make love, not war.’
Hou van elkaar, respecteer elkaar, tracht elkaar te aanvaarden in de tegenstellingen.
En ter verduidelijking: mijn roos staat voor liefde.

Gedichtendag