Wensen

Quote

'Om te durven bewegen in de wereld, 
moet je eerst durven bewegen in jezelf.'

                          ~ Susanna Mariën ~

.

On(der)bewuste herinnering

Het was een stressvolle dag geweest met telefoontjes over het al dan niet welzijn van mijn man, niet-geplande zaken, ziekenhuisbezoek, autostrade files, en als afsluiter een lang gesprek. De rit naar huis, over een relatief lege autostrade, had al wat spanning laten wegvloeien en thuisgekomen kon ik verder uitbollen bij het TV programma ‘Alleen Elvis blijft bestaan’ - hoewel het meeslepende enthousiasme van Peter Vandermeersch niet echt bevorderlijk is om rust in mijn geest te brengen.
Terwijl het programma afsluit met de woorden van Vandermeersch over zijn vader die, voor de 80ste verjaardag van moeder Vandermeersch, een dichtbundel heeft gemaakt, stap ik de douche in en vraag me af of het dit keer weer zal lukken.

Ik steek de stop in de afloop van het bad (om erop toe te zien dat ik niet te veel water verbruik) en draai de thermostatische kraan open, net ver genoeg om de brander te laten aanslaan, niet zover dat het water stevig sproeit, maar als fijne warme regendruppels uit de douchekop vloeit en mijn gespannen schouderspieren zachtjes betrommelt zodat ze zich wat beginnen te ontspannen. Het water wordt een warme mantel die mij omhult. En ongeacht hoe koud en gespannen en miserabel ik onder de douche stap, na een paar minuten voel ik een kalmte in mij komen en denk ik aan een warme, veilige moederschoot. Het is of mijn huid, waarvan de cellen in al die jaren nochtans honderden (*) keren zijn vernieuwd, zich de vochtigheid van de baarmoeder herinnert, zich nog steeds wil wentelen in die warme cocon die mijn eerste thuis was. Na een tijdje zwemt de baby die ik dan in mijn hoofd heb, vanuit de moederschoot zo een zwembad in, zonder angst, zich nog steeds rondwentelend in een nu andere waterrijke omgeving, nog steeds verbonden via de navelstreng, nog niet happend naar lucht want de longen zijn nog niet ontplooid, rustig genietend van het water in en rond zich.

Tot ik vind dat ik genoeg water heb verbruikt en ik tegen mijn zin de kraan dichtdraai, geniet ik van die allesomvattende gewaarwording van rust. Met die herinnering ga ik vredig de nacht in.

Volle maan

Het huis dat nooit bestond

Een onverwachte kennismaking

Zuidelijk van Autun, langs de D994, bemerkten we een bord van en even later een wegwijzer naar “Temple Bouddhist de la Boulaye”. Omdat we tijd genoeg hadden, stopten we om een kijkje te gaan nemen.

Een smalle asfaltweg leidde naar een parking vanwaar onze blik al onmiddellijk viel op een mooi beschilderde, oosters uitziende, ingangspoort. Onder het uitnodigende “Bienvenue” stapten we het domein binnen, waar we direct op een bord konden lezen wat van de bezoekers verwacht werd: respect voor de monumenten en voor de sfeer van stilte en onthaal, aangepaste kleding, niet roken, op de kinderen passen en honden aan de leiband. Om de tempel te bezoeken, waren we spijtig genoeg te vroeg – pas vanaf 14u – maar we konden vrij rondlopen op het domein.

De tempel ligt bovenop een zachte helling en kijkt uit over de groene omgeving van de zuidelijke Bourgogne (Soane et Loire). Rondom het plein, dat voor de tempel ligt en waar middenin een waterpartij/fontein met een dikke Boeddha uitnodigt tot rust, staan, in vele nissen, kleine Boeddha-beeldjes, allemaal net iets verschillend door de houding van de handen. De kleurrijke schilderingen op en rond de tempel zijn meesterwerkjes van oosterse kunst, evenals het fijne handsnijwerk, dat bijna niet opvalt door de vele kleuren waarmee het bedekt is.
En hoewel nog gesloten, nodigde de tempel uit tot nader komen. Het gehele domein vroeg om rust en bezinning.
Nergens echter was er sprake van enige protserigheid dat nogal eens de kop opsteekt in onze met goud gevulde kerken, waar overigens alles wordt weggestoken achter koude, grijze muren. Deze kleurige versieringen kwamen eerder over als een eerbetoon aan de natuur en de wereld waarin wij ons mogen bewegen.

Ik bevond mij in een andere wereld - net zoals kerken en kathedralen je soms kunnen katapulteren naar de middeleeuwen. Een sereen gevoel kwam over mij, een ontroering ook. Het is een plaats om eens terug te komen.

Het kwam op onze weg en het was goed.

.

Vijftig tinten grijs

Neen, niet dát boek!
Op het ogenblik waag ik mij aan ‘de woorden en de dingen’ van Foucault. De voorpagina van het boek is een grijze foto van een steen in het zand, tenminste, dat is wat ik er van maak. De steen lijkt een soort weg afgelegd te hebben in dat zand, misschien is hij van een zandduin (bestaan er andere duinen?) naar beneden gegleden en tot stilstand gekomen. De steen en de duin worden belicht van links, wat maakt dat het zand of wat daarvoor doorgaat, een reliëf vertoont. Je ziet de structuur van het zandoppervlak, dat zo stevig lijkt dat het ook een steen zou kunnen zijn. Hier en daar is een klein, rond, ondiep kuiltje te bespeuren. De steen zelf springt naar voren op/in de foto, bijna als een edelsteen aan een hangertje; hij is veel groffer dan het zand, heeft een soort driehoekige bolvorm, die het eindpunt vormt van de nog zichtbare weg die de steen heeft afgelegd en hij werpt een duidelijke schaduw naar rechts.

Telkens ik het boek vast neem en de foto zie, denk ik: '50 tinten grijs'. Eveneens denk ik aan de coach waarbij ik de cursus 'omgaan met hooggevoeligheid’ volgde. Zij gebruikte het voorbeeld van de salontafel die in haar praktijkruimte staat: 'beschrijf deze tafel eens'. De meeste mensen zullen antwoorden: het is een vierkant wit tafeltje. HSP’s zullen bijvoorbeeld iets antwoorden zoals ik deed: “het is een vierkant Ikea-tafeltje in gebroken wit, naar de ecru kant neigend en het gaat al een tijdje mee want hier en daar is de lak een beetje weg, bovendien staan de pootjes niet helemaal recht ten opzichte van het blad. Moet ik ook beschrijven wat er allemaal op ligt en staat?” Het ging erom uit te leggen hoe gedetailleerd HSP’s hun omgeving (kunnen) zien en verwerken. Niet-HSP’s kunnen deze details ook zien, maar filteren die (onnodige) gegevens eruit. Zij zien dus in de eerste plaats een vierkante witte tafel. Pas wanneer gevraagd wordt om op de details te letten, zullen zij die ook ‘noteren’.

50 tinten grijs dus en het is een goed voorbeeld van hoe ik de wereld waarneem, niet enkel in het grijs natuurlijk, maar wel heel gedetailleerd. Niet alleen de kleuren neem ik waar in onnoemelijke vele tinten; bijna alles heeft een heel fijne gradatie of schakering, alles is getint als het ware. Zacht is bijvoorbeeld niet zomaar zacht, maar heel wollig of een beetje pluizig, fijn donzig of glad fluwelig, enzovoort, en ook dat kan nog in gradaties. Dat geldt voor bijna alles: voor licht, geluid, geuren, smaken, voelen (met je lichaam of met je geest). De lichtste aanraking wordt gevoeld, de fijnste geur wordt geroken, … en alles wordt niet alleen waargenomen maar ook 'verwerkt'.   Het is alsof je elk van die waarnemingen met je handen vast neemt, om en om draait, ruikt, proeft, bekijkt en dan beslist waar ergens in je geestesdatabase je de waarneming zal plaatsen.

Ook emoties komen voorbij in vele schakeringen en soms heel fel. Verdriet is niet zomaar verdriet en blijdschap niet zomaar blijdschap; rust, onrust, ontroering, trots, verliefdheid, boosheid, eenzaamheid, teleurstelling, overweldiging, enzovoort, ze passeren in vele en dikwijls felle schakeringen. Ze genereren ook bijna allemaal een onmiddellijke en ook soms hevige fysieke reactie, als daar o.a. zijn: naar toilet lopen, buikpijn, motten (nachtvlinders) in de buik, hartkloppingen, zweethanden, missellijkheid, maagpijn, ademtekort, hyperventilatie, ijl in het hoofd, rillingen, kippevel, … en natuurlijk de vlinders in de buik.

Omdat ik alles in zoveel schakeringen waarneem, is het ook nodig om de juiste woorden te gebruiken, om met nuances te spreken. In de verschillende woorden vind ik de diverse schakeringen terug die corresponderen met wat en hoe ik waarneem. Eén van de moeilijkheden daarbij is dat anderen niet met diezelfde nuance spreken. Het is een beetje met de natte vinger trachten (aan) te voelen wat er juist bedoeld wordt; of vragen hoe de woorden juist bedoeld worden; wat niet vanzelfsprekend is, want de andere begrijpt je twijfel over de (juiste) bedoelingen van de woorden niet. Het is dan ook soms heerlijk te spreken met andere HSP's die deze schakeringen begrijpen en aanvoelen en die al aan een half woord voldoende hebben om te weten welke richting je uit wil met je woorden, die ook niet verbaasd opkijken als je om (nog) meer nuance vraagt.
En over taal gesproken, er is ook nog de non-verbale communicatie of de lichaamstaal, waar zoveel te lezen en te zien valt.

Door al die details, schakeringen en nuances in de waarnemingen en het verwerken ervan, geraakt een mens soms moe en uitgeput. Dan zoek ik de rust op, bijvoorbeeld door op te gaan in het lezen van een boek ergens alleen, in een rustig en stil hoekje, of op een bank aan een vijver, of….

Dit alles flitst door mijn hoofd, telkens ik het boek ter hand neem; de 50 tinten grijs die ik op de omslagfoto zie, leggen -een heel klein beetje- uit hoe ik, als HSPersoon, de wereld ervaar.

Schrijven

'Ecrire, c'est aussi ne pas parler. C'est se taire. C'est hurler sans bruit.'
Citaat van de Franse schrijfster/filmregiseur Marguerite Duras.
(Schrijven is ook niet spreken. Het is zwijgen. Het is huilen /schreeuwen zonder geluid.)

Een vaarwel

Vandaag deed weer iemand uit mijn bredere omgeving de overstap. De stap van zijn, in pijn en verdriet, in liefde en leven, naar zijn, in de gedachten en herinneringen van de anderen.
Hij was een vriend uit het verleden, een ex van een familielid, de vader van een neef en nichtje en grootvader van 3 kleinkinderen. Hij zal ook wel een vriend, kennis, geliefde, familielid, geweest zijn van mensen die mij onbekend zijn.
Als fotograaf maakte hij kunst. Met zijn scherpe blik op de mensen, legde hij in zijn foto's hun ziel bloot en confronteerde zo de toeschouwer. Zo wil ik me hem het liefst herinneren, als een mens die naar het wezen van de medemens keek.

Woorden worden

Ik hou niet van “hokjes”-denken.
Nog minder van “labels”.
Woorden als “normaal” en
“gemiddeld” geven mij de kriebels.

Liever verander ik hier iets en dan
"kriebelt" het van genot over mijn hele lijf
wanneer ik zit te kijken in mijn favoriete “hoekje”
naar een “libel” die sierlijk over het water scheert
te “midden” van het zomerse groen.

.

Jazz als heelmeester.

Door omstandigheden, waarover ik het hier niet wil hebben, was ik terug vastgelopen, waardoor ik ook weer mijn harnas had aangetrokken, of beter gezegd, ik had opnieuw toegelaten dat het me omgorde én zich sloot. Boosheid, verdriet, blijdschap, ze lieten zich niet meer voelen. Het contact met mezelf, volledig weg.
Dat harnas is een bescherming, maar het voelt zo eng, onmenselijk en hard. Het is niet de bescherming die een mens nodig heeft.
Op het ogenblik dat ik dit laatste overdenk, begint op Klara een jazzprogramma. Stukjes Middelheim Jazz komen voorbij gezweefd, aan mekaar gepraat met rustige commentaar.
Plots zit ik in het veilig warme gezelschap van mijn vader te luisteren naar zijn favoriete muziek, en het harnas opent zich een beetje. Het ‘voelt’ weer warmer van binnen en de tranen kunnen komen. Ik laat het gebeuren en voel me terug een beetje mens, in het gezelschap van een mens die, hoewel erg aanwezig, niet meer is.
Later op de avond zoek ik op YouTube naar een mooie, rustige Jazz-dagafsluiter en tracht daarmee de nacht en de slaap in te gaan.
Het wordt heel toepasselijk het Thomas Enhco Trio met “You’re Just a Ghost”.

Today

De tekening is een impressie van onze campingplek in Volonne. De tekst is ook van mij.

.

Vleugels

Dit beeld, gemaakt door Ludo Glorie, kan nu in de tuin staan. Het inspireerde me voor het gedicht 'Vleugels' dat op de sokkel hangt en ook op de gedichten(tekst) pagina te vinden is.

Echter, als we van huis zijn, zal de vogel gekooid worden. We zouden niet willen dat hij echt gaat vliegen.

.

Muziek tekenen

Dit stukje film-tekening-muziek is te mooi om niet te delen met anderen. Het is dan ook al meer dan 3 miljoen keer bekeken.

Words are Windows (or They're Walls)

Mijn visuele impressie van dit gedicht/lied.

Stilteavond

Dit gedicht is ook te vinden op Samen op pad.
.

Meditatie en het grote gelijk.

Meditatie is één van de vele vormen waarmee wij kunnen onthaasten.

     “Meester, hoelang moet ik mediteren?”
     “Elke dag een half uur” antwoordde de meester.
     “Maar een half uur is lang, ik heb zo weinig tijd.”
     “Dan moet jij elke dag een uur mediteren” zei de meester.

In het programma ‘Weet ik veel’ van Radio 1, ontving Kobe Ilsen de psychiater, Zenboeddhist en schrijver van de Mindfulness boeken, Edel Maex. Het was een aangename uitzending.
Ik herken veel in zijn manier van mediteren, die blijkbaar ook op de meditatie-/stilteavonden die ik bijwoon, gebruikt wordt. Hij zegt zinnige dingen over meditatie, o.a. dat je zonder oordeel en met mildheid naar jezelf toe, gewoon moet observeren, niet forceren, geen binnenkomende gedachten wegdrukken. Er kan van alles voorbijkomen in zo’n meditatie, ook minder prettig aanvoelende zaken. Sommige mensen worden er rustig van, anderen onrustig. Maex beweert niet de waarheid in pacht te hebben en spreekt enkel over zijn methode van mediteren en vermeldt dat er duizenden manieren bestaan om tot meditatie te komen (84000 ingangen).
Nadien komen op de site van het programma de commentaren van het grote gelijk. En dan blijkt dat ook in die kringen er mensen zijn, die zich krampachtig vasthouden aan het hun aangeleerde en heel dogmatisch het andere afvoeren als onjuist. Alsof er (hierover) maar één waarheid bestaat.
Ja, het Westen heeft aangepaste vormen van mediteren in gebruik. So what? Wij leven ook in een andere wereld dan in het Oosten (van eeuwen geleden). Er bestaan vele wegen om tot ergens te komen.
‘Een weg ontstaat door hem te begaan’ zei -meer dan 2000 jaar geleden- Zhuang Zi, die beschouwd wordt als iemand die een duidelijke stempel heeft gedrukt op het meditatieve Zenboeddhisme.

Stiltewandeling

Dit gedicht is ook te vinden op Samen op pad.
.

Kat

Tijdens een wandeling zag ik ze liggen, de witte kat op de weidepaal, maar ik had geen fototoestel bij. Tekenen dus maar.

De 'Wilde Ganzen' van Kierkegaard

Dit is niet mijn tekst, maar een verhaal van Kierkegaard dat mij werd verteld door een vriend, leerkracht Godsdienst, die dit verhaal elk jaar, bij begin van het schooljaar, aan zijn leerlingen meegeeft. En ja, een vrijzinnige kan bevriend zijn met een leerkracht Godsdienst...

'Er waren eens een paar wilde ganzen.
Bij het begin van de trek, in het najaar, bemerkten zij een koppel tamme ganzen. Zij begonnen deze zo aardig te vinden dat zij het zonde vonden om zomaar weg te vliegen; zij hoopten dat zij hen zover konden krijgen dat ze met hen mee zouden vliegen als de trek zou beginnen. Daarom lieten zij zich geheel met hen in en trachten hen ertoe over te halen om hoger te gaan vliegen, telkens een beetje hoger, zodat zij althans een kans hadden om de trekvlucht uit te houden, – verlost van dat jammerlijke middelmatige leven dat zij als respectabele tamme ganzen rondwaggelend op aarde doorbrachten.
In het begin vonden de tamme ganzen deze situatie erg amusant en ze hielden van de wilde ganzen. Maar het duurde niet lang of ze werden hen moe, slingerden hen allerlei grofheden naar het hoofd en beschouwden hen als fantasierijke dwazen, als wereldvreemde wezens zonder enige levenservaring of wijsheid.
Maar ach, de wilde ganzen hadden zich toen al zoveel met de tamme ingelaten dat deze macht over hen hadden gekregen, zodat zij geleidelijk in hun woorden gingen geloven. En zo liep het er op uit dat de wilde ganzen zelf tamme werden.
In ’s hemelsnaam, mens, pas op voor één ding: zo gauw je bemerkt dat tamme ganzen macht over je krijgen, maak dan dat je wegkomt, méé met de trek, opdat het er niet op uitloopt dat je als een tamme gans gelukzalig blijft doorwaggelen in laag-bij-de-grondse jammerlijkheid.'

Søren Kierkegaard


.

Ik ben een heks

Vroeger zei ik van mezelf dat, als ik een aantal eeuwen vroeger zou geboren zijn, ik ofwel een heks zou geweest zijn, of een kruidenvrouw, of een orakel, een priesteres, of zo iemand.
Wel...

Ik had me in Frankrijk een paar dagen niet zo goed gevoeld toen ik daar tegen Swa zei dat ik eigenlijk liefst zo vlug mogelijk naar Oostenrijk zou willen. Als ik om één of andere reden in een ziekenhuis zou belanden, dan liever in een ziekenhuis waar ik de mensen zou verstaan en waar ik me verstaanbaar zou kunnen maken.
We zijn wegens het min of meer goede weer echter in Italië blijven hangen. En wat gebeurt er? Swa belandt hier in een ziekenhuis.

Toen ik vandaag terug naar de camping reed om de ziekenhuispapieren te halen, gritste ik ook onze KW's mee. Ik weet zeker dat Swa zou gezegd hebben dat dit niet nodig was. Op dat moment waren er slechts wat zwaardere mooiweer wolken te zien.
Toen we het ziekenhuis mochten verlaten, begon het net te regenen en te onweren. We konden die KW's goed gebruiken.

Swa geeft het nu ook toe: ik ben een heks.

Van visquota naar treintickets en de fiets

Volgens het programma 'Een vandaag' zullen in Volendam de mensen overwegend anti-europees stemmen. De reden is: de visquota. Iedereen denkt natuurlijk aan zijn inkomen, dat is niet abnormaal. Maar weinig mensen kijken verder dan hun huidige portemonee. Of de quota juist of rechtvaardig zijn, daarover kan ik geen mening hebben. Ik ben geen expert terzake. Wel vind ik dat er quota moeten zijn, zoniet worden de zeeën leeggevist.
"Het is toch op elk gebied zo", zei mijn man. "Wij doen toch bijvoorbeeld ook onze auto niet weg".
"Nou, als ik alleen zou zijn, deed ik het zonder auto hoor", zei ik.
"Als de buren hun auto houden, dan doe je dat toch zelf ook. Wat maakt die éne auto?"
Voor mij geldt zoiets niet. Het is niet belangrijk wat de buren doen, wel wat ik zelf denk en doe. Eén auto minder mag dan niet veel impact hebben, mijn moto is: ' verbeter de wereld, begin bij je zelf '.
Dus heb ik weer wat om te overdenken.

Hoe zou ik het aanpakken?
Wat zou het kosten? of opbrengen?
Want een bus- en treinticket kost geld, maar een auto ook. Wegentaks en autoverzekering kost al 600 euro per jaar. Voeg daar nog het nodige onderhoud bij en je komt al gauw tot minstens 1000 euro per jaar. Tanken kost ons nog eens 1000 euro per jaar. Samen dus een 2000 euro.
En daarbij komen nog de kosten van de camper. Die zijn iets lager qua wegentaks en autoverzekering, maar hij verbruikt meer. Reken dus ook daarvoor maar 2000 euro.
4000 euro per jaar zonder het geld dat je zou moeten opzij zetten voor een nieuwe wagen als de oude het niet meer zal doen.
Een omnipas van de Lijn kost 250 euro en laat je een jaar lang onbeperkt reizen in Vlaanderen. Eens 65 jaar, reis je, voorlopig toch nog, gratis. Voor de trein betaalt een 65-plusser maar 6 euro heen en terug over heel België.  En er is altijd nog die goeie oude fiets.
Van wat je overhoudt kan je al eens op reis gaan met trein of vliegtuig. Dat zullen dan wel andere vakanties zijn, maar toch, een uitdaging, zou ik zeggen.

De auto en de camper verkopen zou ook nog eens geld opbrengen. Een reserve die je toelaat hier of daar iets extra's te besteden.

Natuurlijk kan je niet meer naar een verder gelegen grote supermarkt om al je boodschappen ineens te doen. Een bezoek aan familie zal moeten gepland worden. En je hobby's moet je wat dichter bij huis zoeken.
Maar ik zie een autoloos bestaan wel zitten.
Ik zou tenminste niet met rode kaken staan als mijn kleinkinderen later vragen wat wij gedaan hebben om van de planeet een betere en gezondere wereld te maken.

Is het realistisch? Neen, want ik ben niet alleen. Maar niemand weerhoudt me om te dromen.

Beelddenken

Pasen!
Het roept bij mij onmiddellijk verschillende beelden op: eieren, kuikens, kippen, paaseieren, chocola, de paashaas, veel geel, en ook een grafsteen die weggerold wordt – ik werd katholiek opgevoed – beierende klokken in de kerktoren, en daar hoort ook geluid bij. Ik kan nog wel even doorgaan met het opsommen van beelden die bij dat woord door mijn hersens flitsen.

Dit als aanzet voor het gegeven dat er beelddenkers en taal- of woorddenkers bestaan. Hoewel ik er onmiddellijk moet aan toevoegen dat “de wetenschap” dit niet echt of niet helemaal erkent. Wetenschappelijke literatuur hierover heb ik nog niet gevonden. Sommige (woorddenkende?) wetenschappers menen dat, over ingewikkelde zaken denken in de vorm van beelden, niet mogelijk is. Op Wikipedia staat het onderwerp geclassificeerd onder 'pseudowetenschap'.
Beelddenken wordt dikwijls geassocieerd met dyslexie, ADHD, autisme, enz. Vroeger dacht men dat beelddenken enkel iets van kinderen was; iets dat ze loslieten op een bepaalde leeftijd wanneer ze overschakelden naar woord- of taaldenken. In een artikel van Klasse voor Leraren las ik dat 1/3 van de mensen zou blijven beelddenken na hun kindertijd (*).

De meeste mensen gebruiken wel iets van beide manieren van denken maar niet in dezelfde mate. De weegschaal slaat over naar de éne of de andere kant – wat weer een mooi beeld is van het gestelde.

Ik las ergens dat beelden met een snelheid van 32 beelden per seconde door onze hersenen flitsen, terwijl woorden er maar met een snelheid van 2 woorden per seconde doorheen gaan. (**)
Beelddenkers zouden daardoor veel vlugger kunnen denken.

Beelddenkers hebben een associatieve manier van denken, alles gebeurt tegelijkertijd, alles staat in verband met elkaar, dit in tegenstelling tot de stap-voor-stap manier van de (lineaire) woorddenker.

Sommige beeldenkers kunnen al eens problemen hebben met het letterlijke of figuurlijke gebruik van uitdrukkingen. Een voorbeeld:
de uitdrukking 'het is vijf voor twaalf' betekent niet noodzakelijk dat de grote wijzer op 11 staat en de kleine op 12, zoals een beelddenker zich dit dan zou kunnen voorstellen, maar wil meestel zeggen dat het hoog tijd is om er iets aan te doen, als het al niet te laat is. Hiermee zie je ook een mooi voorbeeld van hoe autisme dicht in de buurt komt.

Bij mij overheerst het beelddenken, maar ik ben ook geen slechte woorddenker.
Spelling bijvoorbeeld, waar veel beelddenkers nogal eens last mee hebben, is voor mij geen probleem, nooit geweest. Dat verklaar ik doordat 'taal' voor mij, zelfs met de vele spellingsuitzonderingen, een vorm van 'logica' is/heeft; logica, waar ik ook de wiskunde – ook nooit een probleem mee gehad - kan plaatsen. En in de logica, mijn logica, gebruik ik beelden om te begrijpen, te vatten, te verklaren.
Om situaties, gevoelens, begrippen, enz., uit te leggen, merk ik ook dat ik vaak beelden gebruik.
Oplossingen van problemen 'zie' ik meestal vlugger dan sommige mensen in mijn omgeving omdat ik me het gestelde probleem visueel kan voorstellen.
Beelddenkers hebben dikwijls ook een goed fotografisch geheugen.

En, oh ja, veel beelddenkers zijn hoogsensitief (HSP) en omgekeerd zijn veel hooggevoeligen ook beelddenkers.

Hoewel mensen in hun kindertijd beelddenkers waren is het voor een (volwassen) woorddenker soms moeilijk te begrijpen hoe dat beelddenken in mekaar zit. Hieronder wil ik graag een beetje duidelijk maken hoe dit, bij mij, in zijn werk gaat.

Als ik een woord hoor, zie ik daarbij direct het ding, de beweging, kleur, enz ... bijvoorbeeld: een cocon, een vlinder, fladderen = vlinder/vogel die fladdert, muziek = noten, dansende noten of het beeld dat bepaalde muziek kan oproepen...... ook gevoelens en emoties hebben een beeld voor mij.
Het beeld komt dus onmiddellijk. Maar direct daarna zie ik het woord voor mij. Dat is echter geen woord van aparte letters, dat is een soort foto van het woord. Als het ware een jpg-formaat van het woord.
Pas daarna komt het woord in gespelde letters op me af, met eventuele variaties, andere vervoegingen, meervoud, enkelvoud, ontelbare mogelijkheden soms...... maar ook dát komt meestal.
Er komt heel veel binnen bij één woord.
Een zin is dan ook meestal een wirwar van beelden, woordbeelden en gespelde woorden. Bij een gesprek is er dus enorm veel informatie te verwerken.
Mede daardoor heb ik soms last om de zaken, overdenkingen, problemen,... direct uit te drukken. Al die informatie moet verwerkt worden. Mijn woorden kunnen nooit zo snel komen als de beelden die door mijn hersens flitsen.
Met mijn gedichten is dat anders, die komen, vanuit 'beelden, woord, gespeld woord', op mijn eigen tempo.  Net zoals de stukjes die ik af en toe schrijf.

Het cijfer/wiskunde-gedeelte in mijn denken heeft een gelijkaardigheid maar is moelijker uit te leggen.

Het beelddenken zit niet noodzakelijk voor alle beelddenkers op dezelfde manier in mekaar.

Susanna Mariën

(*)  http://www.klasse.be/archief/beelddenkers-kijken-naar-buiten/

(**) http://www.numentum.be
     http://www.hspvlaanderen.be/over-hooggevoeligheid/kinderen/hooggevoelige-kinderen/beelddenken

Goed gevoel

Soms moet je het een kans geven

http://unearthedcomics.com

De eerste reacties op mijn boek 'HSPoëzie'

03-02-14
'fris en pittig' - 'verfrissend', 'helder'makend, eerlijk...

31-01-14
'... Fragiel is misschien het woord dat ik zou bedenken bij je boek. Broos, flinter... zijn de woorden die opkomen.  Dikke proficiat en dank dat je dit wilde delen.'

28-01-14
De +70 jarige buurman zei daarnet, dat het lezen van de gedichten, hem rust brachten, van binnen.

Gedichtendaggedicht 2014

Op gedichtendag moet er toch een gedicht geschreven worden.  Of meerdere...
Voor mijn blog is het een haiku geworden.  De werken aan de straat, voor ons huis, waren de inspiratie.

          Het dreunende huis
          schudde zich eventjes uit
          als een natte hond.

©2014 Susanna Mariën

Publicatie van HSPoëzie

Het duurde een dag langer, maar vandaag mocht ik eindelijk mijn kindje in mijn handen/armen nemen.
Dat deed me wel iets.
Een paar dagen geleden schreef ik er natuurlijk al een gedicht over:

                    Geboorte

                    Mijn nieuwe kindje
                    kijkt me vanaf het scherm
                    uitnodigend aan.
                    Ik begin er al van te houden.

                    Na licht voorbereidend werk van jaren
                    heb ik er
                    negen maanden lang
                    beetje bij beetje
                    stukjes aan toegevoegd.
                    Het groeide gestaag.

                    Nu is het volgroeid.
                    De eerste weeën beginnen.
                    Geen geboorte zonder pijn.



Over enkele dagen zal het boek te verkrijgen zijn op de website van Bol.com. Vanaf dan kan het echter ook in alle boekhandels besteld worden.  Ik geef hier wel een seintje als het zover is.

Spannend

Om 22u kreeg ik een mail dat de proefdruk van mijn boek verzonden is.
Dat wordt maandag spannend wachten op de postbode.

Weldra blijde geboorte van een boek

Heel binnenkort verschijnt mijn (eerste?) boek, een dichtbundel.

HSPoëzie

Zoektocht naar verloren eigenheid

Het wordt uitgegeven bij Brave New Books en zal te verkrijgen zijn bij www.Bol.com

De geboortedatum zal ik weldra hier kondigen. Hier is al een voor-smaakje: