Kerstavond

Het is kerstavond en we kunnen onder ons twee van een lekker kerstmaaltijdje genieten.  We praten over het voorbije jaar.  Dat was niet niks, zeker niet voor zo’n HS-zieltje als ik. Sinds 19 december herbeleef ik het weer allemaal: de hartstilstand van mijn echtgenoot op de vijfde dag van onze vakantie, het ziekenhuis in Innsbruck, de feestdagen die geen feestdagen waren, de kinderen die overkwamen, de onzekerheid, ook het fantastisch medisch personeel ginder, de hartelijke vrijwilligers, … Maar het is goed om het rustig aan, dag voor dag, weer te laten passeren. Het helpt om het allemaal te verwerken en een plaats te geven. Het was een jaar van ploeteren, van inzichten ook, van vallen en weer opstaan - zoals het leven, maar dan wat geconcentreerder in de tijd. Zonder modder kan de lotusbloem niet groeien, zegt men in het Boeddhisme en het Hindoeïsme. Ik kijk uit naar de nieuwe bloem die straks misschien weer kan openbloeien. Aan het geploeter in die modder te voelen, zou het wel eens een hele mooie kunnen worden.

Het is goed zoals het is

De meditatiestem zegt: “Haal diep adem, hou gedurende een seconde je adem in en adem dan langzaam en diep uit.” Die seconde tussen in- en uitademing wordt er een ‘seconde van vrede’ genoemd. Wel, voor mij werkt het niet. Het is een seconde van spanning. Elke opdracht om op een bepaalde wijze te ademen brengt trouwens een spanning teweeg. De vraag in de mindfulness-meditaties om gewoon je adem te observeren, er bij aanwezig te zijn en er niets aan te veranderen, die vraag, die eigenlijk ook een opdracht is, ligt mij beter. Die opdracht zegt: het is goed zoals het is. Zo ben ik trouwens in de (mindfulness) meditaties gesukkeld. Bij een korte meditatie op een cursus, gaf de begeleidster aan: “het is goed zoals het is”. Ik herinner me nog dat daardoor mijn tranen begonnen te rollen. Aanvaarden helpt loslaten. Zeker wanneer ik het moeilijk heb, is dat zinnetje een opsteker. Het zegt dat het niet erg is hoe ik me voel; of ik me nu overweldigd voel of ontspoord, verdwaald, wanhopig, onzeker, angstig, … Het is (goed) zoals het is. Ik mag het voelen. Het is mededogen voelen voor mezelf. Het is aanvaarden dat is wat is en van daaruit beginnen kijken of ik hier of daar iets kan doen of veranderen zodat mijn gevoelens een positievere richting zouden uitgaan. Meditaties genoeg, dus zoek ik een andere, eentje die de spanning niet vergroot. En het is goed zoals het is.

Wees vriendelijk

Inspirerende citaten - 4

“ … We are as clever with our machines and technologies as we are simple-minded in the management of our emotions. We are, in terms of wisdom, little more advanced than the ancient Sumerians or the Picts. We have the technology of an advanced civilization balancing precariously on an emotional base that has not developed much since we dwelt in caves. We have the appetites and destructive furies of primitive primates who have come into possession of thermonuclear warheads.” - Alain de Botton. Een gegeven waar ik al dikwijls bij stilstond: we werden wel opgevoed om slim te zijn, om met machines en (de allernieuwste) technologie om te gaan, maar in onze opvoeding leerden we niets over emoties, gevoelens, wijsheid, enz. Dat was vroeger zo en dat is nog steeds zo. Mensen mogen nog zo verstandig of intelligent, rijk of machtig zijn, kijk naar hun relaties en je ziet dat ze op dat vlak niet verder staan dan iedere andere doorsnee mens. Qua emoties en driften zijn we quasi niet geëvolueerd en zijn we nog steeds de primaten van tienduizend jaar geleden. Zelf kan ik al ettelijke decennia terugkijken en ik zie nog steeds dezelfde problemen tussen mensen, dezelfde intriges, dezelfde emotionele strijd als vroeger. Hoewel wij toen nog water ophaalden uit een waterput en de enige technologie een mechanische platenspeler, een radio en in iedere kamer één gloeilamp was, terwijl we nu onze huizen met tal van elektronische toestellen van op afstand kunnen bedienen, is er op het vlak van emoties en driften niets veranderd. Mensen willen nog steeds wat anderen hebben. Ze zijn nog steeds afgunstig op het grote(re) huis, de grote(re) auto, de mooie(re) gazon van de buren, op de partner van een vriend(in), op de nieuwe job van een collega, … Voor de machthebbers loont het niet om mensen emotioneel op te voeden. Die mensen zouden evenwichtige en wijzere mensen worden, die ze niet meer zo gemakkelijk naar hun hand zouden kunnen zetten. ‘Verdeel en heers’ lukt veel beter met emotioneel onvolwassen mensen. Neen laat ze maar ploeteren in het moeras van hun emoties en ze zullen als het er op aankomt mooi in het rijtje lopen. In tegenstelling tot op het materiele en technologisch gebied, waarvoor wij hier degelijk onderwijs krijgen, moet elke generatie steeds opnieuw zelf op onderzoek naar oplossingen, naar leerstof voor onze emotionele ongeletterdheid, om te proberen emotioneel wat volwassener te worden. Spijtig genoeg zijn het steeds slechts uitzonderingen die deze inspanning zullen doen. Mensen die opgroeien in een emotioneel sterk gezin, hebben geluk. Zij hebben kunnen leren door te kopiëren. Maar naar mijn aanvoelen zijn dat de witte raven.

Inspirerende citaten - 3

”De reflectie moet voorafgaan aan het woord, en als je praat kan dat niet.’ Een citaat van Margot Vanderstraeten in het programma ‘Alleen Elvis blijft bestaan’ van 23 november. Bij het schrijven heeft men inderdaad (meer) tijd voor reflectie, bij het praten niet, of veel minder. Reflectie wordt sowieso (te) weinig beoefent. Het lijkt een ongekend woord. Of men brengt het in verband met godsdienstige oefeningen. Het wordt dikwijls ook als negatief bekeken, als ‘te’ diep nadenken over iets. Nochtans is een stapje terugnemen en de zaken, de handelingen van zichzelf of van anderen, vanuit zoveel mogelijke gezichtspunten bekijken een goede manier om een meer vredelievende samenleving te bewerkstelligen. Ook achter het klavier(tje) van PC, laptop of mobiel, waar men - in tegenstelling tot bij een gesprek - in principe toch meer de tijd heeft om over het gegeven te reflecteren en woorden te wikken en wegen, wordt op de sociale media ondoordacht gepraat, gekletst, meningen gespuid, emotioneel gereageerd, enz. Als kippen in een hoenderhok draaft men van de ene conversatie naar de andere, pikt hier en daar een woordje mee en tikt dan ondoordachte, niet gereflecteerde reacties neer. Ik begrijp dit niet zo goed, maar ja, mensen zijn nu eenmaal verschillend en niet iedereen wikt en weegt zijn woorden, laat staan reflecteert over het gegeven. Natuurlijk komen bij mij zelf ook ondoordachte reacties boven, maar juist dan biedt het klavier de mogelijkheid tot reflectie: “… oh, denk ik er echt zo over? Voel ik dit echt zo? En waarom? Is het nuttig dat ik hierop reageer? Is het wel nodig dat ik hierop reageer? Als ik er verder naar kijk, behoud ik dan hetzelfde gevoel-reactie-mening? …?” In een gesprek, is dat veel moeilijker. De meeste mensen verwachten dat je onmiddellijk antwoordt, dat je reageert. Als je in een gesprek even de tijd neemt om over iets te reflecteren, is de kans groot dat je gesprekspartner het ondertussen al over iets anders heeft. Ooit vroeg ik aan iemand waarom die een bepaald iets had gezegd. Het antwoord kwam - ook weer - onmiddellijk: “ik moest toch iets zeggen.” Alsof iets zeggen dat geen betekenis heeft, dat kant noch wal raakt, dat zich naast de waarheid bevindt, een mooier of beter beeld van jezelf geeft dan wanneer je niet onmiddellijk iets zegt, of helemaal niets. Naar binnen gaan is spijtig genoeg niet veel mensen gegeven.

Nooit goed genoeg

Bij een gesprek gisteren, stak het stiekem weer de kop op: ‘nooit genoeg - nooit goed genoeg’. Ik heb daar nochtans al hard aan gewerkt. Rationeel kan ik zeggen: "Sus, je doet/deed het beste wat je kan/kon met de mogelijkheden die jou ter beschikking zijn/waren. En je hoeft niet perfect te zijn. Niemand is perfect." Een mens is echter meer dan ratio. Wat men voelt, speelt ook een grote rol. Ratio en gevoelens gaan niet per se hand in hand. Sommige gevoelens werden ooit aangeleerd; er werd bijgebracht wat er kan en mag gevoeld worden, ‘moet’ gevoeld worden in sommige gevallen. Ik ben geboren en opgegroeid in een warm nestje, dat zich echter situeerde in een groter en koud nest, want zoals vroeger wel vaker gebeurde, woonden wij ‘bij in’ bij mijn grootouders langs vaders kant. Mijn moeder en ik en later ook (in mindere mate?) de rest van de kroost, waren nooit goed genoeg - zelfs mijn vader deelde in de figuurlijke klappen. Door die grootmoeder was de afwijzing totaal. Zeven jaren lang heeft ze het er op alle mogelijke manieren dagelijks ingetimmerd: niet goed genoeg!  Zelfs toen wij later apart woonden, bleef ze ons omlaaghalen. Gelukkig weet ik ondertussen - rationeel - dat dit niet zo is. En wanneer ik het niet-goed-genoeg-gevoel weer opmerk, ga ik er opnieuw mee aan de slag. Door het gesprek van gisteren werd het me wel weer duidelijk dat het verdorie lastig is om kwijt te raken wat op zulke jonge leeftijd werd meegegeven en opgedrongen. Maar kijk, hier sta ik en ik durf te zeggen: ik ben zeker wel goed genoeg! Ook al zegt mijn gevoel soms nog iets anders.

Een beetje humor

Ooit werd mij gezegd dat het nooit kwaad kan om in je zelfzorg wat humor te brengen. Daar kan ik achter staan.  Een beetje humor maakt het leven lichter. Onderstaande, grappige ademhalingsmantra vond ik ergens zweven op het internet en gebruik die nu regelmatig wanneer het weer eens wat minder met me gaat.  Het werkt even goed als, of misschien zelfs beter dan de gewone, ernstige mantra's.

Gemiddelden

Gemiddelden zijn cijfers en tabellen. Met gegevens van ons allen samen worden die gemiddelden opgemaakt, maar slechts een fractie van de mensen passen echt in het rijtje van deze gemiddelden. De anderen, de meeste mensen dus, staan in meer of mindere mate naast dat rijtje.  Spijtig genoeg wordt door de (huidige?) maatschappij van ons verwacht dat we binnen de lijntjes van de cijfers lopen.  Iets wat absurd is.  Als we ons allemaal binnen die lijntjes zouden bevinden, zouden we allemaal hetzelfde zijn. De cijfers en tabellen van de gemiddelden worden gebruikt om ons te kneden zodat we zouden passen in één van de hokjes die gefabriceerd worden door diezelfde cijfers en tabellen.  Een warme oproep dus, om je niet te laten vangen door lijntjes en hokjes.  We hoeven ons niet aan te passen om in deze gemiddelden te passen.  'Wij' maken die gemiddelden, maar enkel doordat we allemaal meer of minder verschillend zijn. We mogen dus gerust onszelf zijn. P.S.  Noteer dat ik het woord 'normaal' niet gebruikt heb.

Inspirerende citaten - 2

Een citaat van de filosoof René ten Bos, over eigenheid, toe-eigenen, en dus ook over de noodzaak van loslaten: "We vernietigen iets door het ons te willen toe-eigenen, door het te willen controleren, door het te willen beheersen. Maar het laat zich niet toe-eigenen, controleren en beheersen. Daarvoor is het eigene tegelijk te veel het vreemde en het onbekende. Ook landschappen, dieren, levende wezens hebben een eigen zone van intimiteit. Die zones verdienen het niet om door ons toegeëigend te worden. Zoiets is overduidelijk een kwestie van rechtvaardigheid." ,

Inspirerende citaten - 1

Af en toe kom ik een mooi citaat tegen dat eens niet komt van één van de mooie plaatjes van de bekende sociale media. Ook de vorige blogpost 'Geleend' was er zo eentje. Vandaag stootte ik op een citaat van 'John Muir', natuurvorser en schrijver, die mee aan de wieg stond van de Nationale Parken van de Verenigde Staten. "De zon schijnt niet op ons, maar in ons. De rivieren stromen niet langs, maar door ons. ( … ) De bomen wiegen en de bloemen bloeien in ons lichaam en in onze ziel, en ieder lied van de vogel, van de wind en de wilde storm van de rots uit de buik van de berg, is ons eigen lied en zingt van liefde." "The sun shines not on us but in us. The rivers flow not past, but through us. ( … ) The trees wave and the flowers bloom in our bodies as well as our souls, and every bird song, wind song, and tremendous storm song of the rocks in the heart of the mountains is our song, our very own, and sings our love." (eigen foto)

Inspirerende citaten

In de mooie aflevering van het programma 'de Verwondering' met gast Dirk van de Glind, hoorde ik een tekst die ik zo mooi vond dat ik hem hier wil delen. Het is een fragment uit de bundel Sprookjes van Hermann Hesse. Terug naar huis Alle kinderen zijn, zolang zij nog midden in het geheim staan, in hun ziel onophoudelijk bezig met het enig belangrijke, met zichzelf en met de raadselachtige samenhang van hun eigen persoon met de wereld om hen heen. Zoekers en wijzen keren met de jaren der rijpheid terug tot deze bezigheden, maar de meeste mensen vergeten en verlaten deze innerlijke wereld van het waarachtig belangrijke reeds vroeg voorgoed om levenslang in de bonte doolhof van zorgen, wensen en doelstellingen rond te dolen, waarvan er geen een thuis hoort in hun diepste innerlijk, waarvan er geen één hen terugvoert naar hun diepste innerlijk en naar huis.

Over de slachtofferrol en compassie

Wanneer mensen met ‘compassie voor zichzelf’ bedoelen: mededogend, begripvol, liefdevol voor zichzelf zijn, dan zijn ze op goede weg. Maar als ze daarmee bedoelen: medelijden met zichzelf hebben, dan niet - hoewel dat ook heel menselijk is. Met dit soort compassie komen we nergens. En het is dit soort compassie dat we hebben als we in een slachtofferrol kruipen, wanneer we denken of vinden dat anderen schuld hebben aan hoe we ons voelen. We kunnen andere mensen niet veranderen. We kunnen enkel aan onszelf werken. De goede dingen die we doen, zoals zorgzaam zijn, plichtsbewust, empathisch, enz., kunnen we niet verwachten van anderen. Ze zijn nu eenmaal wie ze zijn. Geven doe je omdat je wil geven, niet om iets terug te krijgen – hoewel het natuurlijk heel fijn is wanneer we daar wel iets voor terugkrijgen. Vaak zijn we zo met alles en iedereen bezig, dat we onszelf vergeten. En daar wringt het schoentje. ‘Wij’ zijn degenen die aan onszelf moeten (beginnen) denken en af en toe ook aan onszelf geven wat we aan anderen geven, ongeacht wat anderen daarvan denken of hoe ze zullen reageren. We hoeven daarvoor niet egoïstisch te worden. We hoeven er enkel ook voor onszelf te zijn, op de manier dat we er voor anderen zijn. Ons leven ligt in onze eigen handen. En er zullen altijd wel mensen zijn die dingen (zullen) doen die ons negatief raken. Het is aan ons om te leren hoe daar mee om te gaan en er op zulke momenten voor onszelf te zijn; onszelf liefdevol te bejegenen. Dan stappen we uit de slachtofferrol en nemen we ons leven in eigen handen. Voor sommigen klinkt dit nu misschien hard en dat begrijp ik. Ik kreeg het ooit ook zo voor mijn kiezen - althans zo voelde het toen aan - op het moment dat ik mijn leven en mijn sensitiviteit met alles wat daaruit voortvloeide of mee in verband stond niet zo rooskleurig inzag. Alles zit in onszelf en alles begint bij onszelf. (geschreven naar aanleiding van een FB-post, en met de hoop dat er inzicht uit voortvloeit)

Geluk

Dirk De Wachter, en met hem nog vele anderen, roepen op om niet zo te streven naar het geluk. 'De jacht op geluk is een existentiële vergissing' zei hij ooit ergens in een artikel in De Morgen. Geluk als doel stellen in het leven, is vragen naar miserie. Ik begrijp de stelling en ik sta daar ook achter. Het constant op geluk jagen, ook het zoeken van steeds verdergaande kicks, kan alleen maar tot gevolg hebben dat we teleurgesteld zullen worden en dat het gezochte geluksgevoel steeds ongrijpbaarder wordt. Men wordt daar niet gelukkig(er) van. Ik denk dat we naar het geluk zoeken omdat we een leegte ervaren; een leegte die we willen opvullen. Zingeving, tevredenheid, zelfrespect, zijn enkele van die gevoelens die we zoeken in geluk. Geluk is niet die hoge piek die we ervaren bij een kick, of bij een verliefdheid. Geluk is zacht en is niet buitenaf te vinden, maar in onszelf. Er is echter een groot verschil tussen het niet vinden van dat gezochte geluksgevoel en ongelukkig zijn. Het zou natuurlijk wel kunnen dat we op de duur ook echt ongelukkig worden wanneer we constant het deksel op onze neus krijgen terwijl we jagen op geluk. Ongelukkig zijn is een donker, duister gevoel, misschien wel een voorbode van, of verwant aan depressie. Wanneer we ongelukkig zijn, streven we niet naar geluk. We willen wel van dat donkere ongeluksgevoel af, want het weegt zwaar op ons (gemoed). We weten: het leven is niet enkel rozengeur en maneschijn. Iedereen krijgt met grote en minder grote tegenslagen te maken. Dat is het leven en daar leren we best mee te leven. Geluk is geen staat van zijn, het zijn momenten, waarvoor je dankbaar kan zijn. En wat als verdrietig zijn en/of je niet-gelukkig voelen, wel een staat van zijn is, met af en toe een onderbreking door gelukkige momenten?

Onvatbaar

De wereld wordt onvatbaar. Was die het ooit wel? Mijn wereld was vroeger (natuurlijk) kleiner en bijgevolg, makkelijker te vatten. Met de TV en later met het internet werd hij alsmaar groter. Een mens is volgens mij niet gemaakt om in zulk een grote wereld te leven. Ontspoord lijkt die wereld ook. Dieren sterven in grote getale uit en het klimaat is ontspoord.  Maar ook de veroorzaker van die klimaatverandering is ontspoord. Nooit was er een tijd dat mensen zover afgedwaald waren van hun menszijn, van hun deelzijn van de natuur. Terwijl ik in mijn jeugd nog verwachtte dat mensen zouden opgevoed worden tot intelligente, denkende wezens, die met mededogen zouden rekening houden met al het andere, zie ik nu dat ze, nog meer dan vroeger lijkt mij, gevormd worden tot willoze, volgzame kuddes, afgunstig en hebzuchtig naar het voorbeeld van hun leiders. Ze krijgen nog steeds brood en spelen, meestal in de vorm van massasport- en muziekevenemnten; daarmee zijn ze tevreden, daar genieten ze van. Nadien laten ze zonder verpinken, zonder aan de gevolgen te denken, een berg afval achter. Creatieve mensen die eigenlijk niet tot die massa’s behoren, worden voor de kar van de ‘brood-en-spelen’-organisators gespannen of trappen in de val van het grote geld. Geld! Weinig mensen doen nog iets omdat ze het echt willen, omdat er een drang, een roeping, achterzit. Neen, ze doen het voor het geld. Overal is alles 'veel' en 'groot' en 'vlug': op de weg, in de supermarkt, huizen en appartementen, dorpen die uitdijen, kleine evenementen krijgen steeds meer deelnemers, fietsen moet electrisch want zo rijdt het vlugger,  … enzoverder. Ik zoek vanavond mijn heil en heling in mooie, fijne, harmonieuze, gevoelige, ….  muziek, die me weghaalt van de wereld waarin ik me meer dan ooit niet thuis voel.  Geef mij maar het uitspansel, het universum.  Daarbij verdwijnt de onvatbaarheid. Daarbij weet ik dat ik er een deel van ben. Wereldvervreemding is het juiste woord, denk ik.

De zee

Afscheid

Nog een vaarwel

Vaarwel

Moeder worden

Fleur schreef in haar column: ‘het beest in mij’. Zo ervaarde ik het ook tweemaal.  In mezelf voelde ik het dier dat enkel kon uitvoeren wat door de natuur wordt opgedragen, net zolang tot het nieuwe leven me verliet. Daarna kwam de liefde, een oerliefde – zo voelde ik het – voor dat kleine, nog hulpeloze wezentje dat voeding, bescherming en koestering nodig had. Het was een les in onvoorwaardelijkheid, een les die ik tweemaal mocht ontvangen. Moeder worden was een kosmische ervaring die gegrift staat in mijn hele zijn. .

Angst, haat en boosheid

Bedenkingen bij de 7de dag van vandaag 17/3. Woorden worden vaak - bewust of onbewust - verkeerd gebruikt.  Vooral politici zijn daar goed in. Zo is er het discours dat er angst en haat gezaaid wordt, waarbij dan meestal naar extreem rechts wordt gewezen. De (meestal) linkse politici die deze kreet – ‘angst en haat zaaien’ – telkens opnieuw op ons loslaten, bezondigen zich eigenlijk aan hetzelfde wat zij verguizen. Als je iets maar dikwijls genoeg zegt, blijft het plakken, gaan mensen dit geloven, wordt het werkelijkheid. Ook vandaag ging het – weer – over islam en moslims. Dit naar aanleiding van de terroristische aanslag in Nieuw Zeeland. Mensen die niet zo gelukkig zijn met de afbreuk van onze seculiere maatschappij, worden opgezadeld met gevoelens die zij misschien helemaal niet hebben. Er zullen wel mensen zijn die haat dragen of die angstig zijn. Echter, wanneer ik rondom mij kijk en luister, hoor ik helemaal geen angst of haat. Ik hoor vooral mensen die ‘boos’ zijn.  Boos zijn is helemaal niet hetzelfde als haat dragen. Boos zijn is een reactie op gebeurtenissen en handelingen, het is een emotie die je mag hebben, die je mag uiten, op een aanvaardbare en respectvolle manier, wel te verstaan. Die boze mensen zijn niet diegenen die op TV aan de gesprekstafel zitten, zich gedragen als ruziënde kleuters en elkaar bestoken met haatdragende taal. Het zijn niet diegenen die met borden in linkse en rechtse demonstraties meelopen, waarbij ik het niet wil hebben over de vernielingen in hun kielzog. Het zijn de mensen die thuis, in hun buurt, met de vrienden, hun boosheid uiten over de afbraak van onze vrijheden (bv vrijheid van spreken – durf maar eens iets over de islam of over mohammed te zeggen of hem af te beelden), over het nachtlawaai bij de enige en zich afzonderende Marokkaanse familie in de vroeger zo rustige straat, over moslims die het werkschema overhoop halen omdat ze willen bidden (katholieke gelovigen die naar de dagelijkse mis zouden willen moeten er niet aan denken om dat te gebruiken als reden om het werk te onderbreken).  Maar deze mensen zijn ook boos over de afbraak van onze verzorgingsmaatschappij, over de te kleine pensioenen waar ze hun ganse leven voor gewerkt hebben en niet eens een rusthuis van kunnen betalen, over de vele diefstallen en baldadigheden (iedereen kent wel iemand waar ingebroken werd), over kleine en minder kleine criminelen die vlugger terug op straat staan dan dat het politierapport is opgemaakt, over politici die hun beloften niet (kunnen) houden, over jobs die naar het goedkopere buitenland verhuizen, over de ongelijke behandeling van kapitaalkrachtigen en gewone mensen, … enz. Is dit haat? Neen, dit is boosheid die door politici als haat wordt omschreven wanneer het over islam en moslims gaat, waardoor mensen in een hoek geduwd worden en zich onbegrepen voelen. Politici van links en rechts, doe vooral zo verder. Jullie woorden zullen werkelijkheid worden.

Leven in je hoofd – Introverte gesprekken met een knipoog

Het waren vandaag in de douche weer interessante gesprekken. Ditmaal ging het over toegeven aan angst(en) en hoe dit niet te doen. De aanleiding is natuurlijk de hartproblematiek van mijn partner. Daarover gingen de gesprekken al ettelijke keren. Mijn gesprekspartners kwamen, zoals altijd, één voor één te voorschijn. De meesten stelden vragen, ik ook; sommigen gaven antwoorden, ik ook. Deze gesprekken kunnen heel divers zijn. Soms voeren we analytische of existentiële gesprekken, soms zijn het voorbereidingen op komende ontmoetingen, andere keren worden gesprekken uit het echte leven herhaald.... Mijn gesprekspartners zijn mensen die ik ken en mensen die ik enkel van naam ken, of van een enkele ontmoeting. Onbekenden komen maar zelden op de gesprekken af. Gelukkig wacht tegenwoordig iedereen rustig zijn beurt af. Het zou daar anders nogal een drukte zijn. Vroeger gebeurde het wel eens dat ik, door de chaos, de gesprekken abrupt moest afbreken. Voor mij mochten de gesprekken langer duren, maar een ecologisch schuldbewustzijn verplicht me om na een tijdje met het douchen te stoppen en de gesprekken duren maar zolang de douche loopt. Eens ik de douchekraan dichtdraai en mij begin af te drogen, verdwijnen de deelnemers, en dus ook de gesprekken, weer één voor één. Tegen de tijd dat ik weer ben aangekleed, zijn ze allemaal verdwenen. Later, gedurende de dag, voer ik nog wel eens gesprekken, maar niet meer zo gefocust, niet meer zo ongestoord. Af en toe voer ik zelfs gesprekken met mensen buiten mijn hoofd.

Gedichtendag 2019

Shock en trauma

Wanneer je iets neerschrijft, lukt het beter om dit los te laten. Het is er dan uit. Ik heb het gevoel dat de tijd is aangebroken om er iets over te schrijven. Het is vandaag dag 40. Iets meer dan vijf weken geleden, op negentien december, de vierde dag van onze vakantie in hotel Ländenhof te Mayrhofen, Oostenrijk, letterlijk tussen de soep en de patatten kreeg mijn man een hartinfarct en een hartstilstand. Het was niet onmiddellijk duidelijk, het leek of hij gewoon van zijn stokje was gegaan en ik legde hem onmiddellijk neer met zijn benen omhoog. Maar de twee reutelende ademhalingen die ik hoorde, leken op een doodsreutel. Aan een andere tafel in het restaurant zat een dokter die onmiddellijk tussenkwam, polsslag nam en begon te reanimeren. Gerhard, de oudste zoon van de hoteluitbater had al onmiddellijk de hulpdiensten gebeld. Ze waren er binnen enkele minuten. Eerst één team, later nog een tweede. Mijn man werd tweemaal met de AED geschokt; de derde keer vertelde de machine dat het niet meer nodig was omdat er een hartslag gedetecteerd werd. De dokter van het tweede team besloot om mijn man naar het UZ van Innsbruch te laten overbrengen. Ik mocht of kon niet mee… geen plaats in de ambulance. Twee Rode Kruis medewerkers vingen mij op en na een tijdje reed één van hen (gratis) met mij de zeventig kilometer naar Innsbruch, waar we van een dokter te horen kregen dat er twee stents werden geplaatst op twee kransslagaders – één zat volledig dicht, de ander zo goed als. François hing aan een externe pacemaker-defibrilator en zou enkele dagen in kunstmatige coma gehouden worden om zijn herstel te bespoedigen. Zijn toestand was echter kritiek; hij was nog in levensgevaar. Later hoorde ik dat hij in het ziekenhuis ook nog één of tweemaal moest gereanimeerd worden. De Rode Kruis medewerker bracht me terug naar het hotel en begeleidde me tot binnen waar Bernhard, de jongste zoon, me opving. Ergens in die wirwar van tijd, belde ik naar mijn jongste zoon. Hij zou de andere kinderen verwittigen. Tijdens de rollercoaster van wanhoop, hoop, onzekerheid, angst, dankbaarheid (voor de Oostenrijkse zorg van verpleging en dokters en vrijwilligers, voor de hartelijkheid en ondersteuning van gewone mensen, voor de aanwezigheid van de kinderen), ...  een rollercoaster die 18 dagen in Innsbruch liep en daarna nog eens 17 dagen in het Middelheimziekenhuis, maakte ik slechts enkele notities: 11 januari 2019 Een mens, gaat in shock bij een heftige gebeurtenis, zoals ik bij de hartstilstand en reanimatie van mijn man. Het gaat al wat beter, maar ik ben nog steeds niet helemaal uit die shocktoestand. Alles wat gebeurde sinds negentien december lijkt een mistige, nare droom. Onthouden lukt me moeilijk, ik wil iets doen en een stap verder weet ik niet meer wat of doe iets heel anders, concentratie lukt wel, is zelfs nodig om te kunnen functioneren, twee dingen tegelijk is heel moeilijk. Ook mijn oriëntatievermogen heeft een stevige deuk gekregen. Mijn aanvoelen is dat ik op  negentien december op slag  tien jaar ouder ben geworden. Voor de eerste keer sinds bijna een maand, heb ik vanmorgen weer eens zelf gekookt. Het ging traag... alles wat niet met de kliniek en François te maken heeft, gaat traag, maar dat voelt goed. Het brengt rust. Het werd een stoofpotje met veel groenten, voor deze middag. De vorige weken at ik middag in de personeelskantine van het UZ (Innsbruch) en daarna, terug in België, bij de kinderen. 13 januari 2019 Vandaag reed ik voor het eerst van het ziekenhuis naar huis toe zonder GPS. Niet dat ik die GPS nodig heb, ik ken de weg. Het is de GPS-stem die me bij de werkelijkheid houdt; ze is een vertrouwd iets. Alles wat vertrouwd aanvoelt, is een pleister op een wonde die ik nog niet kan lokaliseren. Mijn herstel moet nog beginnen. 14 januari 2019 Iedere dag, tegen twaalf uur aan, begint de drang zich te laten voelen. Ik wil naar het ziekenhuis, hoewel het eigenlijk nog te vroeg is. Toch vertrek ik, maar ik neem de traagste weg, met veel verkeerslichten, kruispunten en rotondes. Ik ben gewoon al op weg, naar het ziekenhuis. Zolang ik maar tegen veertien uur daar ben, is het goed. De acupunctuursessie van deze morgen was heel erg nodig. 18 januari 2019 Omdat de winter lijkt ingetreden te zijn, heb ik gekozen voor een videosessie FasterEFT bij Anke De Vooght. Het is nodig om de moeilijkste dingen/herinneringen los te laten. 26 januari 2019 Het gaat af en toe niet zo goed met mij…. het gekende fenomeen dat, als de (meeste) stress wegvalt, zich van alles begint te manifesteren. Sinds François beter is - hij is sinds zes dagen weer thuis - heb ik al een paar adrenaline drops gehad en enkele hyperventilatie en daarmee gepaard gaande angstaanvallen. En ook al (her)ken ik dat van vele jaren geleden, het is toch telkens beangstigend.  Ik heb techniekjes (o.a. FasterEFT) om het niet zo erg te laten worden als vroeger, wat niet wegneemt dat het op het moment zelf best moeilijk en eng is. Ik mediteer af en toe, maar slechts heel kort, vijf minuutjes. Nu probeer ik die tijd te verlengen. Ik kan nog altijd geen boek, tijdschrift of krant vastnemen. Muziek verdraag ik slechts heel kort en dan liefst hoor ik zachte en niet te ingewikkelde muziek. Tv idem. Mijn HSP-FB groep(en) kan ik ook nog steeds maar op afstand volgen. Bezoek gaat me slechter af dan normaal, ook dat van de kinderen. De meeste mensen komen met twee en dat is anders al druk, nu is dat teveel. Oef... als ze vertrekken… Blij wanneer er eens iemand alleen komt. Ik laat het allemaal gebeuren, ik forceer me niet, doe alles op een slakkengangetje, laat liggen wat ligt als ik er geen zin in heb.… Het zal beteren. Ik surf op wilde golven maar ik weet dat de storm zal gaan liggen. Het gebeurde is ook voor mij een trauma waarvan ik moet genezen, dat ik moet helen... maar dat zal ook tijd vragen. In een leven zijn er trouwens altijd goede en minder goede dagen/tijden. In februari begin ik opnieuw met de stilte avonden... niet voor de anderen, wel voor mezelf.